Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Η αυτογνωσία είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση όπως επίσης και η ισορροπία, που είναι το ζητούμενο. Η αυτογνωσία δεν είναι μια περιστασιακή ασχολία, αλλά ένας τρόπος ζωής.
Ο αγώνας ενάντια στη χαμηλή μας φύση, δεν είναι υπόθεση θεωρίας, αλλά σκληρής καθημερινής πράξης. Κάθε άνθρωπος βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να φέρει σε πέρας αυτό τον αγώνα, σύμφωνα με τον ψυχισμό και την ιδιοσυγκρασία του.
Η βουτιά μέσα στα κατάβαθα της ύπαρξης, γίνεται ΜΟΝΟ από τον ίδιο τον άνθρωπο, και κάθε ένας προχωράει όσο αντέχει! … Κάνει κάποια διαλείμματα για να πάρει “ανάσα” και μετά συνεχίζει.
Ο δρόμος αυτός είναι πολύ μακρύς και αρκετά επίπονος και καλό είναι να μην απογοητεύεται κανείς από τις αποτυχίες του…
Πριν ο άνθρωπος ξεκινήσει τον μακρύ δρόμο της αυτογνωσίας, χρειάζεται να έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, ποιες είναι οι πνευματικές αρετές που θα πρέπει να καλλιεργήσει.
Θα πρέπει δηλαδή να έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, την εικόνα του τέλειου υλικού ανθρώπου ―όσο αυτό μπορεί να είναι δυνατόν― επειδή οι αρετές αυτού του κόσμου ΕΙΝΑΙ ΜΙΜΗΣΕΙΣ των πραγματικών Αρχετυπικών Αρετών που υπάρχουν στου Αληθινούς Κόσμους του Αγαθού.
[Ερμής Τρισμέγιστος, Αποσπάσματα, Ασκληπιός §3,4]:
«Όλα λοιπόν όσα βρίσκονται επάνω στη γη, δεν είναι αληθινά, παρά μόνο ΜΙΜΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ· και μάλιστα όχι όλα, μόνο λίγα. Τα υπόλοιπα είναι ψέμα και πλάνη και εικασίες, συγκροτημένα όπως οι εικόνες της φαντασίας.»
Για παράδειγμα: Μπορεί ο τέλειος άνθρωπος να χαρακτηρίζεται από αυθάδεια; Μπορεί να χαρακτηρίζεται από αλητεία; Να χαρακτηρίζεται από γελοιότητα; Να χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη πολυλογία; Από περιέργεια; Ή από βιαιότητα; … ΠΟΤΕ!!!
Ποια μπορεί να είναι η εικόνα ενός τέλειου ανθρώπου;
Θα πρέπει να είναι: μετρημένος, σοβαρός, ευγενής, κόσμιος, ανεκτικός εγκρατής και νουνεχής. Όλα αυτά είναι κάποια, μιμητικά χαρακτηριστικά του Αγαθού.
Επίσης θα πρέπει να ληφθούν υπόψη κάποιες βασικές αδυναμίες του ανθρώπου, που πρέπει απαραιτήτως να χειραγωγηθούν. Αυτές με τη σειρά τους πυροδοτούν άλλες αδυναμίες, και τελικά καταλήγει ο άνθρωπος ―αν δεν τις ελέγξει― να βρίσκεται όμηρος σ’ αυτές.
Παρακάτω, θα αναφερθούν ενδεικτικά κάποιες σοβαρές αδυναμίες· όμως ο ίδιος ο άνθρωπος θα εντοπίσει τα προσωπικά του προβλήματα, προκειμένου να δουλέψει πάνω σ’ αυτά και να τα περιορίσει.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ:
(1) Η Οργή γεννάει την βιαιότητα, την εκδικητικότητα, το μίσος. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι άλλη κατάσταση είναι η οργή και διαφορετική ο θυμός.
Η οργή είναι μακροχρόνιο συσσωρευμένο σύνολο αρνητικών συναισθημάτων, με κυρίαρχα την εκδικητικότητα, το μίσος, την εμπάθεια και την κακία. Προκαλείται κυρίως από το βαθύ αίσθημα (δικαιολογημένης ή και αδικαιολόγητης) αδικίας που αισθάνεται ότι βιώνει ένας άνθρωπος.
Ο θυμός αντίθετα, είναι ένα παροδικό ξέσπασμα όταν υπάρχει αδυναμία διαχείρισης ενός θέματος.
Ο θυμός είναι μια σύντομη αντίδραση ή ένα αντανακλαστικό ξέσπασμα σε κάποιο δυσάρεστο ερέθισμα. Συνδέεται επίσης με το ορμονικό σύστημα του ανθρώπου και το αδύναμο νευρικό σύστημα, σε αντίθεση με την οργή που είναι πιο εσωτερική κατάσταση.
Η οργή είναι κατάσταση που με διαλογισμό, αυτογνωσία και προσευχή μπορεί να ελεγχθεί.
Ο θυμός όμως, ποτέ δεν ελέγχεται άμεσα, αλλά έμμεσα, στοχεύοντας στην πηγή της αδυναμίας που προκάλεσε το ξέσπασμα.
Η οργή και ο θυμός συγχέονται, επειδή και οι δύο αυτές καταστάσεις υποκινούν εκρήξεις βίας.
(2) Η Ζήλια και η Μισαλλοδοξία γεννάνε την κακία και την εκδικητικότητα.
(3) Η Απληστία υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου μεγάλου ενδόμυχου ενεργειακού κενού που αναζητά τρόπο να πληρωθεί. Μέσω της αυτογνωσίας μπορεί να εντοπιστεί η πηγή του ελλείματος.
(4) Η Λαγνεία (=έντονος ερωτισμός) προκαλεί την υποβάθμιση του ήθους και εξάρει την πορνεία. Ο έντονος ερωτισμός εξασθενεί την πνευματικότητα, επειδή ερωτισμός και πνευματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις.
Οι αρχαίοι λόγιοι ταύτιζαν τον έρωτα με την ελκτική δύναμη.
Αυτή η ελκτική δύναμη βρίσκεται στη βάση κάθε σπείρας/δίνης.
Ο Decharme στο έργο του ‘Ελληνική Μυθολογία’ λέει:
«Αυτός ο αρχέγονος Έρως της κοσμογονίας είναι εικόνα μυθολογική που καλύπτει μίαν αφηρημένην ιδέαν, είναι πράγματι, όπως είπαν, η ελκτική δύναμις»
Η σπείρα, είναι το σύμβολο αυτής της δημιουργίας, και τα πάντα κινούνται σπειροειδώς· από τον μικρόκοσμο του ατόμου (spin) μέχρι τον μεγάκοσμο των γαλαξιών. Στο κέντρο των σπειροειδών γαλαξιών υπάρχει πάντα μια μαύρη τρύπα, ως η απόλυτη εκδήλωση της ελκτικής δύναμης στη βάση κάθε σπείρας. Αυτή η ελκτική (ερωτική) δύναμη, οδηγεί στο εσώτερο και πυκνότερο σημείο της ύλης. Γι’ αυτό όταν κάτι μαγνητίζεται (ερωτεύεται) οδηγείται στον πυθμένα της δίνης όπου οι αρχαίοι Χαλδαίοι λόγιοι, αποκαλούσαν βυθό και τον ταύτιζαν με την πυκνή ύλη.
[ΧΑΛΔΑΪΚΑ ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Ι. ΑΘΗΝΟΓΕΝΗΣ – Π. ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ,
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΜΙΧ. ΨΕΛΛΟΥ ‘ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΧΑΛΔΑΙΟΙΣ ΔΟΓΜΑΤΩΝ’ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΝ ΕΛΛΗΝ. ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ MIGNE, ΤΟΜΟΣ 122 -PLACES Σ. 189- 1149 C)]:
«Παραδέχονται οι Χαλδαίοι επτά σωματικούς κόσμους, έναν πρώτον πυρώδη, (Πνεύμα) μετ’ αυτόν τρεις αιθερίους (ανώτερο νοητικό, ψυχή, κατώτερο νοητικό) και είτα τρεις υλικούς (αστρικό, αιθερικό, φυσικά υλικό)· εξ αυτών ο τελευταίος καλείται χθόνιος (γαιώδης) και είναι εχθρός του φωτός (<μισοφαής> μισεί το φως)· είναι ο υποσέληνος (κάτωθεν της σελήνης) κόσμος, περιέχων εν εαυτώ την ύλην που αποκαλούν βυθόν».
[Ερμής Τρισμέγιστος: Λόγος Α §18]:
«Και εκείνος που έχει νου θα αναγνωρίσει ότι ο ίδιος είναι αθάνατος και ότι αίτιος του θανάτου, είναι ο έρωτας».
Αντίθετα όταν ο ερωτισμός/μαγνητισμός (βαρύτητα) παύει να έχει επίδραση πάνω στο άτομο, εκείνο ελεύθερο από αυτές τις άγκυρες, ανέρχεται στα ανώτερα πνευματικά επίπεδα.
(5) Η Αλαζονεία γεννάει την υπερηφάνεια, και την έπαρση και διεγείρει τον εγωισμό που είναι αντίθετος της πνευματικότητας. Το αντίθετο της αλαζονείας και της υπερηφάνειας είναι η ταπεινότητα. Η ταπεινότητα όμως, δεν καλλιεργείται, αλλά προκύπτει ΜΟΝΟ ως παρενέργεια όταν ο άνθρωπος ενωθεί με την Πνευματική Πηγή του, και συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος είναι απλά μια σταγόνα από τον ωκεανό του Πνεύματος.
Η υπερηφάνεια και η έπαρση δεν πολεμώνται άμεσα.
(6) Η Κατάκριση γεννάει τον φθόνο και την ζήλια
(7) Η Περιέργεια τις περισσότερες φορές μασκαρεμένη με το πρόσωπο του “ενδιαφέροντος”, τροφοδοτεί αρνητικά το άτομο καθώς πυροδοτεί ποικίλα συναισθήματα.
(8) Η Λαιμαργία είναι συνδεδεμένη με το βασικό ένστικτο της πείνας γι’ αυτό, για πολλούς ανθρώπους, είναι και δύσκολα ελεγχόμενη.
Από αυτές τις βασικές αδυναμίες, πηγάζουν άλλες υποδεέστερες ―όμως εξίσου επίμονες― που όλες μαζί ελέγχουν τον άνθρωπο.
Οποιαδήποτε κατάσταση ξεφεύγει από το μέτρο και την ισορροπία εμπίπτει σε δυσαρμονία και εξυπηρετεί τις αστρικές δυνάμεις αυτού του κόσμου.
Ο άνθρωπος λανθασμένα ταυτίζει αυτές τις συμπεριφορές με τον χαρακτήρα του, και προσπαθεί να εξοικειωθεί μαζί τους, αποδεχόμενός τες.
Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτές τις αποκαλούμενες «αδυναμίες» κρύβονται ενεργειακές αστρικές οντότητες (υπάρξεις) οι οποίες πυροδοτούν καταστάσεις, με αντικειμενικό σκοπό την ενεργειακή τους τροφοδοσία. Αυτές οι καταστάσεις, εκδηλώνονται στον άνθρωπο ως οι τάσεις των αδυναμιών τους, και όταν αυτές οι αδυναμίες ικανοποιούνται, οι αστρικές οντότητες που τις πυροδοτούν, τροφοδοτούνται ενεργειακά από αυτές, παρέχοντας και στον άνθρωπο το ποσοστό της 10ης, ως μερίδιο ικανοποίησης…
[Ερμής Τρισμέγιστος, Λόγος ΙΣΤ, §10,14]
«Γύρω από τον άνθρωπο υπάρχουν πολλοί όμιλοι δαιμόνων, που μοιάζουν με ποικίλες στρατιές. Οι συγκάτοικοι. Και δεν είναι μακριά από τους αθανάτους, από όπου αφού έλαβαν με κλήρο τη χώρα τους, επιβλέπουν τα ανθρώπινα, και εκτελούν τις διαταγές των θεών. […] Όλοι αυτοί οι δαίμονες, έχουν λάβει με κλήρο την εξουσία των υποθέσεων της γης και των ταραχών επάνω σ’ αυτήν, και προκαλούν κάθε είδος ανησυχία και στις κοινωνικές ομάδες, και στις πόλεις και στα έθνη και στα άτομα χωριστά· γιατί μετασχηματίζουν τις ψυχές μας και κυριαρχούν σ’ αυτές.»
Αυτές οι οντότητες στην πραγματικότητα βρίσκονται εγκατεστημένες και φωλιασμένες μέσα στο αστρικό σώμα του ανθρώπου.
Δεν είναι άστοχο που πολλοί ενορατικοί “βλέπουν” αυτές τις οντότητες ως αράχνες, επειδή ακριβώς, όπως οι αράχνες, αυτές οι οντότητες, δημιουργούν στο αστρικό σώμα λαγούμια και μέσα σ’ αυτά φωλιάζουν. Μόλις προκύψει η ανάγκη τους για τροφή, αναδύονται από αυτά τα λαγούμια ―όπου κρύβονται― και δημιουργούν στον άνθρωπο «ξενιστή», εκείνες τις συναισθηματικές καταστάσεις, ώστε να αναγκαστεί να τις τροφοδοτήσει με ενέργεια. Αυτή η ενέργεια/τροφή προκύπτει όταν ο άνθρωπος ικανοποιήσει είτε το πάθος, είτε την αδυναμία του, είτε τη χαμηλή του τάση.
Με τον θάνατο του ανθρώπου, αυτές οι οντότητες βρίσκονται σε πανικό, επειδή χάνουν την πηγή της τροφοδοσίας τους. Τότε, αναδύονται από το αστρικό σώμα του ανθρώπου και στρέφονται να το κατασπαράξουν. Αυτά, είναι τα τελώνια για τα οποία μιλάει η Χριστιανική θρησκεία, και αυτή ακριβώς είναι και η περιγραφή που δίνει η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών όταν εξιστορεί, πως οι τρομακτικές θεότητες αναδύονται μέσα από τον “εγκέφαλο” του νεκρού και τον κατασπαράζουν.
[Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών]:
«Τέκνο από καλή οικογένεια άκουσε χωρίς διάσπαση. Τώρα αναδυόμενες από τον ίδιο σου τον εγκέφαλο θα εμφανισθούν μπροστά σου οι οκτώ Gauri. Μην τρομοκρατείσαι.
Από το ανατολικό σημείο του ορίζοντα του εγκεφάλου σου θα εμφανισθεί η Λευκή Gauri, κρατώντας ψηλά με το δεξί της χέρι ένα πτώμα σα να είναι ρόπαλο και με το αριστερό, ένα κύπελο από κρανίο γεμάτο αίμα. Μην φοβάσαι.
Από το Νότο θα εμφανισθεί η κίτρινη Gauri βάζοντας ένα βέλος στο τόξο της.
[…] Αυτές οι οκτώ Gauri από τα οκτώ κύρια σημεία του ορίζοντα που περιβάλλουν τους πέντε αιμοβόρους Heruka, θα αναδυθούν από τον ίδιο τον εγκέφαλό σου και θα εμφανισθούν μπροστά σου.
[…] Μετά τις Gauri, οι οκτώ Pisaci από τους άγιους τόπους θα αναδυθούν και θα εμφανισθούν μπροστά σου.
Από την ανατολή θα εμφανισθεί η Sinhamukha με κεφάλι λέαινας κρασσόχρωμη, με τα δύο της χέρια σταυρωμένα στο στήθος σπαράσσοντας ένα πτώμα και τινάζοντας τη χαίτη της.
Από τον νότο η Vyaghrimukha, κόκκινη με κεφάλι τίγρης, με τα χέρια της σταυρωμένα αλλά δείχνοντας προς τα κάτω, τα μάτια της γουρλωμένα και φανερώνοντας απειλητικά τα δόντια της.
Από τη δύση η Srigalamukha μαύρη με κεφαλή αλεπούς, κρατώντας μια λεπίδα στο δεξί της χέρι και εντόσθια στο αριστερό, τα οποία καταβροχθίζει γλύφοντας το αίμα τους.
Από βορρά η Svanamukha μπλε βαθύχρωμη με κεφάλι λύκαινας και γουρλωμένα μάτια φέρνει με τα δυο της χέρια ένα πτώμα στο στόμα της.
[…] Από τα νοτιοδυτικά η Kankamukha, σκουροκόκκινη με κεφαλή γερακιού κουβαλώντας στους ώμους της ένα μεγάλο πτώμα.
[…]Τέκνο από καλή οικογένεια, οι έξι Yogini του Νότου, αναδυόμενες από το εσωτερικό του ίδιου σου του εγκεφάλου θα εμφανισθούν μπροστά σου.
Vajra η Αδιάφθορη με κεφαλή χοιράδας κρατώντας μια λεπίδα.
Santi η Ειρήνη με κεφαλή τέρατος των υδάτων κοκκινόχρωμη κρατώντας αμφορέα.
[…] Bhaksini, η φαγού σκουροπράσινη με κεφαλή γύπα κραδαίνοντας το ρόπαλο.
Raksasi, η δαιμόνισσα κόκκινη με κεφαλή σκύλας, κραδαίνοντας ένα καλοακονισμένο ξυράφι.
[…] Καθώς θα αναδύονται από το εσωτερικό του εγκεφάλου σου οι πενήντα οκτώ Αιμοβόρες Θεότητες εξαιτίας της προσκόλλησης δεν θα αναγνωρίσεις αυτές τις φοβερές όψεις και θα τραπείς σε αλλόφρονα φυγή και θα περιπέσεις για μια ακόμη φορά στη δυστυχία.
[…] Θα αισθανθείς πανικό, αγωνία, εξάντληση. Οι προβολές σου θα πάρουν δαιμονική μορφή και θα συνεχίσεις να περιπλανιέσαι στην Σαμσάρα.
[…] Τέκνο από καλή οικογένεια, αν και τα μεγαλύτερα σώματα αυτών των ήμερων και αγριωπών θεοτήτων είναι απέραντα σαν τον ουρανό, τα μεσαία σαν το όρος Meru και τα μικρότερα δεκαοκτώ φορές πιο μεγάλα από ένα συνηθισμένο ανθρώπινο σώμα, μη φοβηθείς.
Όλα τα φαινόμενα εκδηλώνονται σαν φώτα και εικόνες.
[…] Όταν οι δικές σου προβολές εμφανισθούν μ’ αυτήν την όψη, μη φοβηθείς, γιατί το σώμα που έχεις είναι ένα σώμα που έχει συντεθεί από τις καρμικές σου τάσεις και ροπές κι έτσι, ακόμη και αν σε σκοτώσουν και σε κάνουν κομμάτια, δεν πρόκειται να πεθάνεις.
[…] Ο κυρίαρχος του θανάτου θα κοιτάξει στον καθρέφτη του Κάρμα και θα αντικρίσει τις αντανακλάσεις του, καθαρές και με ακρίβεια.
Ο κυρίαρχος του θανάτου, θα σου περάσει μια θηλιά στο λαιμό σου, και θα σε σύρει, θα σου κόψει το κεφάλι, θα σου ξεριζώσει την καρδιά, θα σου βγάλει τα έντερα, θα σου γλύψει τα μυαλά, θα σου πιει το αίμα, θα σου ξεσχίσει τις σάρκες, θα σου συντρίψει τα κόκκαλα.
Αλλά εσύ δεν θα πεθαίνεις, ακόμη κι’ αν το σώμα σου γίνεται χίλια κομμάτια.
Όμως, το ίδιο το κομμάτιασμα θα σου προξενεί ένα πόνο αβάσταχτο»
…Τόσο καλά!!!!!!
Προκειμένου λοιπόν ο άνθρωπος να γλυτώσει απ’ όσες περισσότερες από αυτές τις οντότητες, θα πρέπει να τις υποτάξει, και να κυριαρχήσει επάνω τους. Αυτή στην πραγματικότητα είναι και η μεγαλύτερη μάχη που καλείται να διεξάγει ο υλικός άνθρωπος! Η μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό. Η μάχη με την χαμηλή του φύση!
Εγωισμός!
Ένα ιδίωμα του ανθρώπου που ποτέ δεν ελέγχεται άμεσα, αλλά έμμεσα, είναι ο εγωισμός, γι’ αυτό και χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση ο έλεγχός του.
Ο εγωισμός, σωστά ταυτίζεται από τους αναλυτές, με την Λερναία Ύδρα του μύθου του Ηρακλή, επειδή όταν κάποιος επιχειρήσει να κόψει ένα κεφάλι κάποιας εκδήλωσης του «Εγώ», στη θέση του ξεπετιώνται δύο.
Ο εγωισμός είναι ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, επειδή έχει να κάνει με όλη την υπόσταση του υλικού ανθρώπου. Είναι η κινητήριος δύναμη όλης της δράσης του στη ζωή.
Το «Εγώ» είναι μια εξατομίκευση που καταντάει έτσι, όταν «κάτι» αποκόβεται από την Πηγή του και ζητά να επιβιώσει ως ανεξάρτητο. Προκειμένου η ύλη να επιβιώσει, ανέπτυξε το εξατομικευμένο «Εγώ», μια εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα και αντιστρόφως ανάλογη προς την ιδιότητα του Πνεύματος.
Όσο και να θέλει να απαλλαγεί ο υλικός άνθρωπος από το «Εγώ» του, αν δεν διαθέτει ως αντίδοτο το Πνεύμα, η προσπάθεια καταλήγει άκαρπη· επειδή το ένα ακυρώνει το άλλο.
Ο εγωισμός λοιπόν υποχωρεί μόνο όταν το Πνεύμα εμφανιστεί. Όσο ο άνθρωπος εκλεπτύνεται, αφήνει και περισσότερο χώρο μέσα του για το Πνεύμα. Όταν το Πνεύμα έρχεται, ο εγωισμός υποχωρεί.
Η μείωση λοιπόν του εγωισμού επιτυγχάνεται, όταν αυξάνεται το Αδιαίρετο/Πνευματικό τμήμα της Ψυχής, σε αντίθεση με το διαιρετό/ενεργειακό της τμήμα. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του διαιρετού (ενεργειακού) τμήματος της ψυχής, τόσο μεγαλύτερο είναι και το «Εγώ». Αντίθετα, αν υπερτερεί το Αδιαίρετο/Πνευματικό τμήμα της ψυχής, τότε το «εγώ» είναι μικρό.
Η μείωση του εγώ, εκδηλώνεται με την αληθινή βαθιά ταπεινότητα και όχι με την επιτηδευμένη.
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ:
Όσο οι αδυναμίες εξασθενούν, τόσο δίνουν “χώρο” επέκτασης και επικράτησης του πνεύματος.
Αντίθετα αν αυτοί οι δαίμονες αφεθούν ανεξέλεγκτοι κυριεύουν ολοκληρωτικά την ύπαρξη του ανθρώπου.
ΤΕΧΝΙΚΕΣ
Βοηθητικό είναι να σημειώσετε σε κάποιο ημερολόγιο τα σημεία του χαρακτήρα σας που χρειάζονται βελτίωση, και να ξεκινήσετε να δουλεύετε από τα πιο εύκολα και στη συνέχεια τα δυσκολότερα.
Να διαβάζετε αυτές τις σημειώσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, ανεξάρτητα με ποια αδυναμία δουλεύετε, και παράλληλα να παρατηρείτε διαρκώς τον εαυτό σας.
Η δουλειά με τον εαυτό μας, είναι αντίστοιχη με τις ασκήσεις του σώματος. Δεν γίνεται να ξεκινήσουμε να σηκώνουμε αγύμναστοι 50 κιλά βάρη! Ξεκινάμε από τα λιγότερα κιλά και καθώς εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας σηκώνουμε ολοένα και μεγαλύτερο βάρος!! Το ίδιο γίνεται και με την εκπαίδευση του εαυτού μας. Ξεκινάμε πάντα από τις πιο διαχειρίσημες αδυναμίες και όσο δυναμώνουμε σ’ αυτό τον αγώνα, αντιμετωπίζουμε και τις πιο σοβαρές. Επίσης δεν δουλεύουμε όλες μαζί τις αδυναμίες, αλλά δουλεύουμε μια-μια ξεχωριστά.
Ο μέσος χρόνος διαχείρισης μιας μέτριας αδυναμίας, είναι περίπου 2 με 3 χρόνια. Οι καλές συνήθειες στη ζωή μας, βοηθάνε στην βελτίωση του χαρακτήρα.
Βοηθητικό είναι κάθε βράδυ, να γίνεται (ίσως και γραπτώς) ένας απολογισμός της ημέρας, ώστε να υπάρχει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες σ’ αυτό τον αγώνα…
Καλή δύναμη!!
Στόχος του καθοδηγούμενου διαλογισμού που ακολουθεί, είναι η αυτογνωσία, με σκοπό την απελευθέρωση του πνευματικού εαυτού του ανθρώπου και η αποδέσμευσή του από τους αστρικούς δαίμονες, όπου μέσω της χαμηλής φύσης του χαρακτήρα του, τον ελέγχουν, και κρατάνε όμηρο το πνευματικό του κομμάτι.
