Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ
Προκειμένου ο άνθρωπος να αντέξει να επιβιώσει σ’ έναν αντίξοο και δύσκολο κόσμο, επινόησε διάφορες δοξασίες για την Δημιουργία, τον Άνθρωπο και τη Ζωή, ώστε όλες αυτές να δικαιολογήσουν τις ανεξήγητες αντιφάσεις που τον πλαισιώνουν.
Αυτές οι εικασίες, έχτισαν θεωρίες και μέσα από αυτές διαμορφώθηκαν θρησκείες, αιρέσεις και απόψεις. Στη συνέχεια κάθε άνθρωπος υιοθέτησε μια θεωρία που να ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία και τη λογική του και παραμένει σ’ αυτήν την άποψη επειδή τον βολεύει και του προσφέρει ασφάλεια.
Βολεμένος λοιπόν ο άνθρωπος στην οποιαδήποτε θέση του, εθελοτυφλεί για τα «κενά» που παρουσιάζει η κοσμοθεωρία του και μάχεται τα «κενά» των αντίπαλων απόψεων, σε μια αέναη μάχη χωρίς οριστικό νικητή.
Οι επικρατέστερες λοιπόν θέσεις για την δημιουργία της ζωής και του κόσμου σήμερα είναι κυρίως δύο με αρκετές «παραφυάδες» να ξεκινάνε από την κάθε μία απ’ αυτές:
1η Θέση
Όλη η δημιουργία σχηματίστηκε από μόνη της μέσα από μια φυσική επιλεκτική διαδικασία (φυσική επιλογή). Πέραν από αυτόνομες φυσικές συνθήκες οι οποίες δημιουργούν ζωή, δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Όταν αυτές οι συνθήκες δεν τηρούνται απόλυτα, τότε η ζωή χάνεται.
Αν όμως αυτή η άποψη μπει στο μικροσκόπιο της λογικής, παρουσιάζει κενά, αφού φυσικά αποδέχεται τη μαθηματική συνέπεια στη φύση. Η μαθηματική όμως συνέπεια, προϋποθέτει λογική, η λογική προϋποθέτει νου και ο νους πάντα ανήκει σε κάποιον…
2η Θέση
Όλη η δημιουργία είναι αποτέλεσμα ενός πανάγαθου θεού, που άλλοτε του δίνουν μορφή και άλλοτε τον θεωρούν άμορφο. Αυτός ο πανάγαθος έπλασε τα πάντα μέσα από την αγάπη του και τη σοφία του παρέχοντας στους ανθρώπους τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής ανάμεσα από θετικές και αρνητικές δράσεις. Πάντα μέσα από τις επιλογές του ο άνθρωπος διδάσκεται για το πως τελικά θα αποβεί καλύτερος. Και αυτή όμως η θέση έχει πολλά λογικά κενά και γι’ αυτό άλλωστε αμφισβητείται από αρκετούς.
Κάθε έννοος άνθρωπος, όσο και να ψάχνει μέσα στην συνολική δημιουργία, δεν βρίσκει πουθενά αυτόν τον πανάγαθο και πάνσοφο θεό, αλλά ούτε την αγάπη του.
Επίσης, αν κάποιος άνθρωπος παρατηρήσει επισταμένως όλη τη ζωή, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η δήθεν «ελεύθερη επιλογή» είναι απόλυτα ανέφικτη και εικονική. Υποταγμένος πάντα στις ανάγκες που τον περιβάλλουν, αν και την επιδιώκει, αυτή καταντάει άπιαστη. Αυτό βέβαια, είναι ένα αρκετά δυσδιάκριτο σημείο και η διαπίστωση προκύπτει μόνο όταν κάποιος υπερβεί τα όρια του περιορισμένου ορατού «τόξου» του και δει τον συνολικό κύκλο της ζωής και της δημιουργίας. Εξ αιτίας λοιπόν αυτού του αδιόρατου σημείου, η άποψη αυτή είναι σήμερα η πλέον επίκαιρη. Έτσι ο αγώνας για την επιλογή του κάλλιστου συνεχίζεται ασταμάτητα.
Κάποια άλλη ομάδα σκεπτικιστών, περισσότερο ευαίσθητη στην συνολική αδικία, προσπαθεί να την αιτιολογήσει —κλείνοντας αυτό το κενό— με το δόγμα του Kάρμα και της ανταποδοτικής δικαιοσύνης.
Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ο άνθρωπος από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, κάτω από τον νόμο του ανταποδοτικού δικαίου, πληρώνει για τα λάθη του και έτσι μαθαίνει περισσότερα για το σωστό και το λάθος. Ως εκ τούτου αναβαθμίζεται και εξελίσσεται ηθικά και πνευματικά. Αλλά και η άποψη αυτή, λογικά υστερεί.
Η κοινωνία των ανθρώπων μέσα από αυτήν την θεώρηση, θα έπρεπε να «λάμπει» από χρηστότητα! Κάτι τέτοιο φυσικά δεν υφίσταται.
Όσο λοιπόν και να ονειρευόμαστε πως η κοινωνία των ανθρώπων εξελίσσεται ή ότι θα εξελιχθεί περισσότερο, αυτό που αποκλειστικά επιτελείται είναι μόνο μια τεχνολογική αναβάθμιση, προωθημένη απόλυτα από την «ιερή Ανάγκη».
Αντίθετα, στον τομέα της ηθικής και της πνευματικής ανέλιξης, η ανθρωπότητα αν δεν οπισθοδρομεί, τουλάχιστον παραμένει στάσιμη κατά κοινή ομολογία.
Όλο λοιπόν αυτό το κυνήγι των βολικών απαντήσεων σκοπό έχει να βοηθήσει τον άνθρωπο να κλείσει όσο καλύτερα μπορεί τα μάτια του σε μια πραγματικότητα, που μέσα του ξέρει ότι είναι πέρα για πέρα οδυνηρή και αναπόφευκτη.
Χρύσωσε λοιπόν το «χάπι», έκανε ιερό έμβλημα την ιδιότητα της αισιοδοξίας, φόρεσε τα «ροζ» γυαλιά της θετικής σκέψης, είπε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο και έτσι συμβιβάστηκε.
Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η αντιμετώπιση απλά της Αλήθειας χωρίς το αντίδοτο της λύσης, είναι αβάσταχτα οδυνηρή! Γι’ αυτό ο Χριστός λέει στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο:
«Ακόμη πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως βαστάζητε αυτά». [ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΣΤ:12].
Έτσι αρκέστηκε να παρασύρεται από τη δίνη της καθημερινότητας και των αναγκών του και να βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην λήθη του.
Μέσα από την συνολική διαδρομή του ανθρώπου σ’ αυτή τη Γη, σε κάποιες στιγμές της ιστορίας του, αποκαλύφθηκε η ΜΙΑ Αλήθεια των Πάντων.
Ποτέ όμως αυτή δεν διατηρείτο αυτούσια για πολύ. Πάντα, μετά την εμφάνισή της στον κόσμο, διαμελιζόταν και διασκορπιζόταν σε χίλια κομμάτια. Έτσι σήμερα, έχουν απομείνει μόνο κάποια ψήγματα διάσπαρτα εδώ και εκεί. Πουθενά δεν βρίσκεται ανόθευτη.
Άλλωστε, η καλύτερη κρυψώνα για μια ΑΛΗΘΕΙΑ είναι να βρεθεί ανάμεσα σε δύο ψέματα.
Όλες λοιπόν αυτές οι διαφορετικές εικασίες το μόνο που κάνουν, είναι να μπερδεύουν το κουβάρι της Αλήθειας ακόμη περισσότερο.
Η οδυνηρή αλήθεια είναι ΜΙΑ και περιέχει μέσα της όλες τις διαφορετικές.
Η πιθανότητα να συγκεντρώσει κάποιος όλα αυτά τα διάσπαρτα ψήγματα για να συνθέσει ξανά το παζλ, είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη, επειδή η «επιδεξιότητα» του υλικού πεδίου είναι να διαθλά τις αλήθειες και να τις εκτρέπει σε διαφορετικό σημείο από αυτό που θα πρέπει να είναι. Η άκρη βρίσκεται αν κάποιος ξεκινήσει αντίστροφα…
Ο χρόνος των μεγάλων αποφάσεων για τον άνθρωπο πλησιάζει και προκειμένου η απόφασή του να είναι συνειδητή, επιβάλλεται να του αποκαλυφθεί ολόκληρη η Αλήθεια.
