Η αντιγραφή απαγορεύεται
Το άρθρο αναπτύσσεται βάσει της κοσμοθεωρητικής άποψης του βιβλίου:
“Αντέχεις την Αλήθεια; Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας”
Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Οπτικοακουστική απόδοση του ομώνυμου άρθρου
Όπως έχουν καταλήξει οι φυσικοί, ολόκληρο το σύμπαν, αλλά και το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, είναι ένα ολόγραμμα. Είναι δηλαδή μια προβολή.
Αυτό μπορεί να δυσκολεύει πολλούς να το αντιληφθούν, όμως τα διαρκώς νέα επιστημονικά στοιχεία, το επιβεβαιώνουν.
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν πώς μπορούμε να αγγίζουμε ένα σώμα, αν αυτό το σώμα είναι ένα ολόγραμμα; Όμως ας λάβουμε υπόψη μας, πως σήμερα οι επιστήμονες, κατασκεύασαν ολόγραμμα, το οποίο μπορούμε, όχι μόνο να το δούμε, αλλά και να το αγγίξουμε.
Και αν η ανθρώπινη τεχνολογία κατάφερε να δημιουργήσει ένα ολόγραμμα που μπορούμε να το αγγίζουμε, δεν θα μπορούσε η υπερ-τεχνολογία με την οποία είναι κατασκευασμένο όλο το σύμπαν, να δημιουργήσει ολογράμματα που να μπορούμε να αγγίξουμε, να μυρίσουμε να γευθούμε και να ακούσουμε;
Προτεινόμενο άρθρο για ανάγνωση
Ορμώμενοι από αυτό το στοιχείο του ολογραφικού σύμπαντος, αφού η εικόνα του κόσμου που βλέπουμε —ακόμη και του ίδιου μας του σώματος— είναι μια προβολή, συμπεραίνουμε ότι ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ θα υπάρχει το πρωτότυπο αντικείμενο, το οποίο και προβάλλεται σαν ολόγραμμα.
Αναφορικά με τον άνθρωπο, αυτό το πρότυπο είναι η ψυχή του. Η κάθε ψυχή δηλαδή προβάλλεται σε όλη την έκταση του χωροχρόνου και έτσι προκύπτουν οι ενσαρκώσεις του ανθρώπου.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ
Το ολόγραμμα δημιουργείται από τη ζεύξη (δηλαδή την ένωση) δύο φωτεινών κυμάτων. Ενός βοηθητικού φωτεινού κύματος (δηλαδή μιας ακτίνας φωτός) που ονομάζεται δέσμη αναφοράς, και ενός δεύτερου σκεδαζόμενου (=διασκορπιζόμενου) κύματος (δεύτερης ακτίνας φωτός) που ονομάζεται δέσμη του αντικειμένου. Η ζεύξη των δύο αυτών φωτεινών κυμάτων περιέχει όλη την πληροφορία του αντικειμένου
Για να το πούμε λίγο πιο απλά:
Για να δημιουργηθεί ένα ολόγραμμα χρειαζόμαστε το πρότυπο αντικείμενο, μια φωτεινή πηγή και μια επίπεδη φωτο-ευπαθή επιφάνεια.
Όταν ένα πρότυπο αντικείμενο φωτίζεται από μια φωτεινή πηγή (πχ laser), τότε από την ίδια αυτή πηγή (laser), δυο δέσμες φωτός προσπίπτουν πάνω σε μια φωτοευαίσθητη επίπεδη πλάκα.
Οι δύο αυτές φωτεινές ακτίνες —του αντικειμένου και της δέσμης αναφοράς— αλληλοεπιδρούν στη επίπεδη επιφάνεια, και δημιουργούν ένα σύνολο φωτεινών και σκοτεινών γραμμών, το οποίο καταγράφεται στην φωτοευπαθή πλάκα, που εμφανίζει το ολόγραμμα.
Αφού λάβουμε υπόψη μας τις θέσεις της αστροφυσικής, που χαρακτηρίζουν το ορατό σύμπαν σαν μια δισ-διάστατη επίπεδη βράνη (ή μεμβράνη) την οποία μόνο οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται τετρα-διάστατη, μπορούμε να αντιστοιχίσουμε τη δημιουργία του κοινού ολογράμματος με την ολογραφική προβολή του ανθρώπου πάνω στο χωροχρονικό φιλμ.
— Η Ψυχή είναι το πρότυπο.
— Η Φωτεινή πηγή είναι το φως του δημιουργού (αυτής της δημιουργίας) και
— Η επίπεδη φωτοευπαθής επιφάνεια, είναι η επίπεδη βράνη του χωροχρόνου.
Αυτό, μας φέρνει στο μυαλό την εικόνα του σπηλαίου του Πλάτωνα, όπου η φωτιά που καίει μέσα στο σπήλαιο, παρομοιάζεται και με την φωτεινή πηγή —στην περίπτωση ενός κοινού ολογράμματος, αλλά και με το φως του δημιουργού (αυτού του κόσμου), στην περίπτωση του ολογραφικού σύμπαντος.
Τα αντικείμενα που περνάνε πίσω από τις πλάτες των φυλακισμένων, αντιστοιχούν με τα πρότυπα· τα οποία καθώς φωτίζονται από την φωτεινή πηγή ή το φως της φωτιάς του δημιουργού, προβάλλονται επάνω στον τοίχο του σπηλαίου, που αντιστοιχεί:
— Ή με την φωτοευαίσθητη επίπεδη επιφάνεια στην περίπτωση του απλού ολογράμματος,
— Ή με την επίπεδη χωροχρονική βράνη στην περίπτωση του κόσμου μας·
επειδή η διαδικασία της προβολής ενός ολογράμματος, είναι ίδια με την προβολή όλης της υλικής φύσης.
Όπως γνωρίζουμε, το σύμπαν μας βασίζεται στη δυαδικότητα.
Όπως και στην δυαδικότητα βασίζεται και η δημιουργία του ολογράμματος.
Επίσης το σύνολο των φωτεινών και σκοτεινών γραμμών που καταγράφονται πάνω στην φωτοευπαθή πλάκα του ολογράμματος, (που εμφανίζουν το ολόγραμμα) είναι αντίστοιχο με την κατάσταση:
ναι φως—όχι φως που στηρίζεται όλη η ορατή δημιουργία της ύλης.
Αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο που λειτουργεί ό ανθρώπινος εγκέφαλος και όχι τόσο στην ουσιαστική πραγματικότητα που μας περιβάλει.
Ο νευροφυσιολόγος Καρλ Πρίμπραμ ισχυρίζεται, ότι ο εγκέφαλος λειτουργεί σαν ένας διερμηνέας ολογράμματος που αποκωδικοποιεί ένα ολογραφικό σύμπαν.
Για να λειτουργήσουν οι νευρώνες του εγκεφάλου σαν ηλεκτρικά στοιχεία, διατηρούν μια διαφορά ηλεκτρικού φορτίου κατά μήκος της κυτταρικής μεμβράνης.
Αυτό το μεταδιδόμενο σήμα που λαμβάνεται από τα εξωτερικά ερεθίσματα προς τον εγκέφαλο, είναι του τύπου: όλο ή τίποτα, δηλαδή φως—όχι φως.
Ακριβώς αντίστοιχο με το «ρεύμα» «όχι ρεύμα» της πρωταρχικής λειτουργίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών (101011010).
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ (ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΗ ΒΡΑΝΗ)
Όπως είπαμε, για την προβολή της ανθρώπινης ψυχής, η επίπεδη φωτοευαίσθητη πλάκα η οποία δέχεται τις δυο δέσμες φωτός (δηλαδή την διττότητα του δημιουργού), αντιστοιχεί με τον χωροχρόνο.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η έννοια του χωροχρόνου δεν μπορεί να
οπτικοποιηθεί, αλλά, να περιγραφεί μόνο μέσω μαθηματικών εξισώσεων∙ επειδή όλος ο ορατός κόσμος γύρω μας, δεν αντιστοιχεί με την ουσιαστική πραγματικότητα —την οποία η ανθρώπινη νόηση, είναι σχεδόν αδύνατον να την αντιληφθεί.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε κάτι τελείως διαφορετικό από την ουσιαστική πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και ο Ιταλός φυσικός καθηγητής στο πανεπιστημίου της Αιξ Μασσαλίας, ο Κάρλο Ροβέλλι, έδωσε ως τίτλο του βιβλίο του, την εξής πρόταση:
«Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται»
Η εικονοποίηση λοιπόν που θα παρουσιάσουμε είναι μόνο κατά προσέγγιση.
Ο χωρο-χρόνος περιγράφεται σαν μια δισ-διάστατη επιφάνεια.
Στην πραγματικότητα αυτή την δισδιάστατη επιφάνεια οι αισθήσεις μας την αντιλαμβάνονται τετραδιάστατη, επειδή αντιλαμβανόμαστε τις τρεις διαστάσεις του χώρου (μήκος πλάτος ύψος) και την τέταρτη διάσταση του χρόνου.
Στην πραγματικότητα όμως, αυτό όλο είναι μια επίπεδη δισδιάστατη επιφάνεια, σαν ένα φύλο χαρτιού.
Γι’ αυτό και ο αστροφυσικός Edwin A. Abbott στο βιβλίο του ΕΠΙΠΕΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ αναρωτιέται πώς εμείς, οι ‘πλακέ’ άνθρωποι της ‘επιπεδοχώρας’, θα μπορούσαμε να ορίσουμε με σαφήνεια, καταστάσεις που ανήκουν σε πολύ-διαστασιακές σφαίρες!!
Και ο Κάρλο Ροβέλλι λέει:
«Αυτή η διάκριση την οποία εμείς αντιλαμβανόμαστε μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Προκύπτει μόνο επειδή εμείς έχουμε ένα θολό όραμα της πραγματικότητας».
Ας εξετάσουμε όμως λίγο το σύνθετο θέμα χρόνος:
Στη θεωρητική φυσική, δεν έχουμε μια, … έχουμε δύο θεωρίες για το χρόνο:
1) τη θεωρία της σχετικότητας και
2) την κβαντομηχανική.
Και οι δύο αυτές θεωρίες βασίζονται σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις για το χρόνο.
ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Στη θεωρία της γενικής σχετικότητας έχουμε: Αρχή και Τέλος του χρόνου.
Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει μόνο στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, όπου το τέλος του χρόνου έρχεται, όταν εξαντληθούν όλα πυρηνικά καύσιμα της μαύρης τρύπας.
Εδώ, πρέπει να πούμε, πως πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι φωνές των επιστημόνων που δηλώνουν, πως το σύμπαν μας βρίσκεται στο εσώτερο σημείο, μιας τεραστίων διαστάσεων μαύρης τρύπας, η οποία ανήκει σε κάποια άλλη, ανώτερη διάσταση.
Προτεινόμενο άρθρο για ανάγνωση
Στο βιβλίο μου περιγράφω, πως αυτό το Υπερσύμπαν —δηλαδή εκείνη η ανώτερη διάσταση— είναι η πραγματική πατρίδα του πνευματικού ανθρώπου.
Εδώ μπορούμε να αιτιολογήσουμε και το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Ιούδα που ο Χριστός μιλάει για τέλος χρόνου και λέει:
«Αληθινά σας λέγω, για όλους αυτούς τους άρχοντες (του κόσμου τούτου), οι αστέρες φέρνουν τα πράγματα στη συντέλεια. Ο Σάκλας, όταν συμπληρώσει το χρονικό διάστημα που ορίστηκε για αυτόν, και θα τελειώσουν αυτό που είπαν ότι μπορούν να κάνουν, τότε όλοι θα καταστραφούν μαζί με τα δημιουργήματά τους».
… Θα είναι δηλαδή η περίοδος του τέλους του χρόνου…
Σύμφωνα με την θεωρία της γενικής σχετικότητας αυτό που η ανθρώπινη φυσιολογία εκλαμβάνει ως ύλη, είναι στην πραγματικότητα η καμπύλωση των 3 διαστάσεων (μήκος, πλάτος, ύψος) προς την 4η διάσταση, που είναι ο χρόνος.
Δηλαδή, οι τρεις διαστάσεις καμπυλώνουν και δημιουργούν ένα πηγάδι με βάθος την διάσταση του χρόνου.
Στην πραγματικότητα, σ’ αυτή ακριβώς την καμπύλωση του χώρου ως προς τον χρόνο, βρίσκεται και η ρίζα της βαρύτητας.
Αυτή λοιπόν την άποψη αποδέχονται οι οπαδοί της θεωρίας της σχετικότητας.
ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
Αντίθετα, η κβαντική θεωρία, βλέπει τον χρόνο σαν κάτι πιο ρευστό, με δυνατότητα μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον και από το μέλλον στο παρελθόν.
Ο χρόνος σε κβαντικό επίπεδο, μπορεί να κινηθεί και προς τις δύο κατευθύνσεις και από το παρελθόν στο μέλλον και από το μέλλον στο παρελθόν.
Η προσπάθεια των φυσικών είναι να παντρέψουν αυτές τις δύο θεωρίες —της σχετικότητας και της κβαντικής— και να δώσουν μια συνολική θέση για το μυστήριο του χρόνου, επειδή και οι δύο αυτές θεωρίες λύνουν πάρα πολλά προβλήματα.
Προσωπικά πιστεύω πως η αλήθεια βρίσκεται στην σύνθεση αυτών των δυο θεωριών.
Σε μεταφυσικό επίπεδο, και οι δύο αυτές θεωρίες μπορούν να αιτιολογήσουν και να ερμηνεύσουν πολλά μεταφυσικά μυστήρια, αναφορικά με την προβολή της ψυχής στο χωροχρονικό συνεχές και να αιτιολογήσουν ακόμη και την έννοια του κάρμα.
♦•♦•♦
Έχουμε λοιπόν ένα πρότυπο που είναι η ψυχή, η οποία βρίσκεται έξω από τον χωροχρόνο, σε μια άλλη διάσταση, και έχουμε μια επίπεδη χωροχρονική βράνη πάνω στην οποία αυτό το πρότυπο ψυχή προβάλλεται και εμφανίζει τον υλικό άνθρωπο.
Ας επανέλθουμε —για καλύτερη κατανόηση— στην προηγούμενη εικόνα όπου ο χώρος αναδιπλώνεται βάσει του χρόνου μέσα σ ένα βαθύ πηγάδι, που μας εμφανίζει —καταχρηστικά το λέω— μια εικόνα όπου τα αναδιπλούμενα χωρικά καρέ, μοιάζουν σαν επάλληλα φύλα χαρτιού τα οποία τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο σε σχέση με τον χρόνο.
Ο Άγιος Αυγουστίνος (ένας μεγάλος χριστιανός στοχαστής) καθόρισε ότι ο χρόνος είναι το σύνολο όλων των μορφών που λαμβάνει κάθε έμβιο και άβιο δημιούργημα.
Ακριβώς αυτό είναι!
Και φυσικά —για τον άνθρωπο τουλάχιστον— δεν το περιορίζουμε μόνο στο χωροχρονικό τμήμα που αντιλαμβάνεται ο νους μας, —και στο οποίο βιώνουμε σε αυτή την ενσάρκωση— αλλά σε όλο το εύρος του χωροχρόνου και όλων των ενσαρκώσεων του ανθρώπου.
Οι επιστήμονες δίνουν την εικόνα του χρόνου παρουσιάζοντας τα δευτερόλεπτα ως λεπτές φέτες όπου η μια, βρίσκεται δίπλα στην άλλη.
Για να το δώσουμε πιο παραστατικά, είναι σαν τα καρέ του φιλμ μιας ταινίας.
Τα ανθρώπινα όντα με τα αισθητήρια όργανά τους, αντιλαμβάνονται μόνο το 1/24ο του δευτερολέπτου. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή μια μόνο «φέτα» από τις 24, ενός δευτερολέπτου, το οποίο ορίζουμε ως παρόν, ως «τώρα».
Είναι όπως γράφω και στο βιβλίο μου, ότι στην ουσία, ακροβατούμε πάνω στη στιγμή, αφού το παρελθόν χάθηκε, και το μέλλον δεν υπάρχει ακόμη.
Αυτό όμως στην ουσιαστική πραγματικότητα δεν ισχύει. Αυτό τον περιορισμό μας τον βάζει μόνο η αντίληψή μας.
Αν λοιπόν είναι δύσκολο η ανθρώπινη αντίληψη να συμπεριλάβει και να βιώσει ταυτόχρονα όλα τα καρέ της μιας ενσάρκωσης, φανταστείτε πόσο ακατόρθωτο είναι, να συμπεριλάβει και να βιώσει ταυτόχρονα όλα τα καρέ που αφορούν όλες τις ενσαρκώσεις της ψυχής.
Όμως εδώ έρχεται η κβαντική αντίληψη του χρόνου για να μας δηλώσει ότι τα πάντα βρίσκονται εδώ και τώρα. Άρα εδώ και τώρα βιώνουμε ταυτόχρονα όλες τις ενσαρκώσεις μας.
Ο Fred Hoyle λέει, πως ότι υπήρξε στο παρελθόν και ότι θα υπάρξει στο μέλλον ενυπάρχει ήδη στο παρόν.
Θα αναρωτηθεί λοιπόν κάποιος πώς προκύπτουν οι επάλληλες ολογραφικές προβολές του ενός προτύπου (της ψυχής) των διαδοχικών ενσαρκώσεων πάνω στο χωροχρονικό φιλμ?
Αν την εικόνα του ενός καρέ του δευτερολέπτου, την μεταφέρουμε, για να ορίσουμε πως κάθε φέτα ή χρονικό καρέ δεν αντιστοιχεί στο 1/24ο του δευτερόλεπτου, αλλά σε μια ολόκληρη ενσάρκωση, τότε θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια εικόνα από επάλληλες επίπεδες πλατφόρμες που κάθε μια αντιστοιχεί στον ορισμένο χρόνο της κάθε μιας ενσάρκωσης.
Χρησιμοποιώντας μάλιστα την εικόνα του πηγαδιού που περιγράψαμε προηγουμένως, όπου οι τρεις χωρικές διαστάσεις καμπυλώνουν και δημιουργούν ένα πηγάδι με βάθος την διάσταση του χρόνου, τότε η εικόνα που θα πάρουμε θα είναι επάλληλα φύλλα χώρου, που βυθίζονται σε ένα πηγάδι σε σχέση με τον χρόνο.
Οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν το ορατό σύμπαν σαν μια βράνη που ενσωματώνεται μέσα σε ένα μεγαλύτερο ενεργειακό σύμπαν, όπως ένα κομμάτι φυκιού που επιπλέει πάνω στον ωκεανό.
Αυτό το φύλλο βράνης (που χαρακτηρίζεται ως το ορατό σύμπαν) δημιουργεί σε σχέση με τον χρόνο επάλληλα τέτοια φύλλα, παράλληλα το ένα ως προς το άλλο, όπως τα φύλλα ενός βιβλίου.
ΠΩΣ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ
Ας περάσουμε όμως τώρα για να δούμε τι συμβαίνει έξω από την χωροχρονική μας βράνη, (αυτό το φύλλο φυκιού), στον ευρύτερο ωκεανό ενέργειας που μας περιβάλει.
Όπως έχω περιγράψει και στο βιβλίο μου αλλά και σε διάφορες εκπομπές και άρθρα, ο άνθρωπος απαρτίζεται από επτά σώματα. Δεν έχουν βέβαια όλοι οι άνθρωποι ενεργοποιήσει και τα επτά σώματα, όμως ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει τουλάχιστον τα 5.
1) Φυσικό, 2) αιθερικό, 3) αστρικό 4) κατώτερο νοητικό, 5) ψυχή
6) Ανώτερο Νοητικό και το 7) Καθαρό Πνεύμα
Κάθε ένα από αυτά τα σώματα, βρίσκεται και στο αντίστοιχο ενεργειακό πεδίο, (στον ωκεανό της ενέργειας) εκτός από τα δύο ανώτερα σώματα: (το Ανώτερο νοητικό και το καθαρό Πνεύμα) που δεν βρίσκονται στους ενεργειακούς χώρους, αλλά σε πνευματικά πεδία, πέραν της ενέργειας.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι: ΕΝΕΡΓΕΙΑ και ΠΝΕΥΜΑ είναι δυο τελείως διαφορετικές καταστάσεις!
Αυτός ο ενεργειακός ωκεανός χωρίζεται σε επίπεδα ή διαστάσεις (ανάλογα την πυκνότητα της ενέργειας), όπου βρίσκονται διανεμημένα τα ενεργειακά σώματα του ανθρώπου. Κάθε σώμα δηλαδή, βρίσκεται και στο αντίστοιχο πεδίο του.
Στο ανώτερο και λεπτοφυέστερο ενεργειακό πεδίο, βρίσκεται η ψυχή και από εκεί προβάλλεται πάνω στην επίπεδη βράνη ή μεμβράνη του ορατού κόσμου μας, ως ο ολογραφικός υλικός άνθρωπος.
Καθώς μάλιστα αυτή η βράνη καμπυλώνεται σε σχέση με τον χρόνο, η προβολή αυτή αποτυπώνεται (ή καθρεφτίζεται) σε όλα τα χωροχρονικά καρέ και εμφανίζει έτσι όλες τις ενσαρκώσεις της ψυχής.
ΠΩΣ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ/ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Όμως ερχόμαστε πάλι να πάρουμε τις βαθύτερες απαντήσεις για το μυστήριο του χρόνου, από την κβαντική οπτική του θέματος, με την ονομασία Αναδρομική αιτιότητα.
Αναδρομική αιτιότητα είναι ένας όρος που χρησιμοποιεί η κβαντική για να περιγράψει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία από το μέλλον στο παρελθόν.
Όμως μια απόφαση που λαμβάνεται στο παρόν μπορεί να επηρεάσει αυτόματα και το μέλλον, αλλά και το παρελθόν.
Προτεινόμενο άρθρο για ανάγνωση
Αυτό δικαιώνει και τους οπαδούς της Χριστιανικής θρησκείας, που θεωρούν ότι μια και μοναδική είναι η ενσάρκωσή μας, όπου σ αυτήν θα κριθεί και η πορεία της ψυχής μας, αλλά δικαιώνονται επίσης και οι οπαδοί των ανατολικών θρησκειών που πιστεύουν στις πολλές ενσαρκώσεις· επειδή ισχύουν και τα δύο.
Είναι αυτό που γράφω στο βιβλίο μου, πως όλοι έχουν «Ποσοστό δικαίου».
ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ
Ερχόμαστε τώρα να εξετάσουμε το κάρμα.
Το κάρμα, —δηλαδή ο νόμος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης— δρα ακαριαία, με κάθε πράξη μας.
Επειδή μέσα στην ίδια χρονική στιγμή υπάρχει και παρελθόν και παρόν και μέλλον.
Απ’ την άλλη πάλι, έχουμε την δυνατότητα με τις αποφάσεις που θα πάρουμε σε αυτή τη ζωή, να επηρεάσουμε και τις παρελθούσες ενσαρκώσεις μας (οι οποίες διαδραματίζονται και αυτές τώρα) αλλά και τις μελλοντικές· επειδή ότι υπήρξε στο παρελθόν και ότι θα υπάρξει στο μέλλον ενυπάρχει ήδη στο παρόν! Μόνο η συνείδησή μας κάνει τον διαχωρισμό και μας δημιουργεί το αίσθημα της ιστορικής ακολουθίας και αυτό του περάσματος του χρόνου [Fred Hoyle]
Συμβαίνει δηλαδή αυτό που πολλές φορές λέω, πως αν πάρουμε μια χρονομηχανή, μπορούμε να επισκεφθούμε τον εαυτό μας σε κάποια παρελθούσα ή μελλοντική ενσάρκωσή μας.
Περισσότερες απαντήσεις και αναλύσεις στο βιβλίο:
“Αντέχεις την Αλήθεια; Το χρονικό της Αιχμαλωσίας”
