Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Με την πάροδο της υλικής αιωνιότητας, η αστρική σκεπτομορφική δύναμη (η ζωοποιημένη ενέργεια η γεννημένη από τη σκέψη των ανθρώπων) άρχισε να υπερισχύει στο υλικό σύμπαν, αφού διαρκώς πολλαπλασιαζόταν από τη σκέψη των ανθρώπων.
Σε αντίθεση, η πρωταρχική δύναμη των θεών δημιουργών, παρέμενε αναλλοίωτα σταθερή, γεγονός που διατάραζε ολοένα και περισσότερο την μεταξύ τους ισορροπία.
Εξαιτίας αυτού, όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από την ιεραρχία των θεών/δημιουργών, άρχισε να αφομοιώνεται (και να χάνεται) από τη σκεπτομορφική δυναστεία, η οποία μασκαρευόταν με τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των θεών και αναλάμβανε περισσότερα ηγετικά προνόμια σ αυτή τη δημιουργία. (Το τέλος της Κάλι Γιούγκα)
Όμως:
“Μεταξύ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον”
Αυτή η “αλλαγή σκυτάλης” στην ηγεσία του κόσμου μας ―από τους θεούς/δημιουργούς στα χέρια της αστρικής/σκεπτομορφικής δυναστείας― εμφάνισε στην κοινωνία των ανθρώπων συμπτώματα ηθικής παρακμής, και αξιακής χαλάρωσης, τάσεις, που σήμερα οι άνθρωποι θεωρούν “φιλελεύθερες” και “προοδευτικές”, επειδή δεν φαντάζονται την σκοτεινή τους προέλευσή!
Αυτή η διάβρωση των ηθών και των αξιών, επεκτάθηκε ακόμη βαθύτερα, αλλοιώνοντας ακόμη και τον ίδιο τον πνευματικό δρόμο, εκτρέποντάς τον σε λάθος κατεύθυνση. Αυτή όμως η εκτροπή της Πνευματικής πορείας δεν ήταν τυχαία. Σκοπό είχε να παρασύρει την αφυπνισμένη πνευματικότητα των ανθρώπων σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Έτσι, ενώ επί αιώνες ο δρόμος προς την πνευματική λύτρωση θεωρείτο κοπιώδης, τραχύς και γεμάτος σκληρές δοκιμασίες, σήμερα οι νέες τάσεις ―που μεθοδεύτηκαν απόλυτα από την αστρική (σκεπτομορφική) δυναστεία― όρισαν μια ατραπό γεμάτη ευκολίες και ωραιοποιημένες δράσεις, προσφέροντας πνευματικές τεχνικές στα χέρια αμύητων, έτοιμων να τις ρίξουν στη μάχη με την παραμικρή πρόκληση του “εγώ” τους.
Είναι γνωστό ότι παλαιότερα, οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονταν οι υποψήφιοι δόκιμοι αλλά και οι μαθητές στα διάφορα μυητικά τάγματα, ήταν πολύ σκληρές, αφού όριζαν απόλυτη υπακοή, σιωπή και σκληρή εργασία, εξασφαλίζοντας την πειθαρχία που απαιτείτο για την επίτευξη ενός πνευματικού αποτελέσματος. Επίσης μέσω αυτών των επίπονων δοκιμασιών ο υποψήφιος μύστης σφυρηλατούσε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και υπέτασσε την χαμηλή φύση και τον εγωισμό του, στοιχεία αντίθετα προς τον πνευματικό δρόμο.
Επειδή:
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν καί αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι.» [Μάρκ. η΄ 34]
Μετάφραση: Όποιος θέλει πίσω μου να έλθει ας απαρνηθεί τον εαυτόν του και ας σηκώσει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει.
Αυτές όμως οι σύγχρονες ―δήθεν προοδευτικές― τάσεις με τις οποίες μπολιάστηκαν οι σημερινοί άνθρωποι, τους έκαναν ατίθασους και απειθάρχητους. Και το χειρότερο ήταν, ότι τους έκαναν να πιστεύουν, πως αυτή η επαναστατική συμπεριφορά τους, θα τους οδηγήσει και στην «ελευθερία»!!! … Σε ποια Ελευθερία???
“Αναζήτησε την ελευθερία, και θα γίνεις αιχμάλωτος των επιθυμιών σου. Αναζήτησε την πειθαρχία, και θα απελευθερωθείς.” [Frank Herbert, 1920-1986]
Στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας που βιώνεται μέσα στην φυλακή του σώματος?
«Ο Ιησούς είπε: Και εισήλθα στο μέσον της φυλακής τους, η οποία είναι η φυλακή του σώματος. Και είπα: Εκείνος ο οποίος ακούει, ας βγει από τον βαθύ του ύπνο». [Απόκρυφο Ευαγγέλιο Ιωάννη]
Η Πραγματική Ελευθερία κατακτάται μόνο όταν ο άνθρωπος υποτάξει (με σκληρό αγώνα) την χαμηλή του φύση και το «εγώ», απελευθερώνοντας το παγιδευμένο Πνεύμα μέσα του ―την πραγματική του υπόσταση. ΑΝ μπορέσει να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, ΙΣΩΣ καταφέρει να ενωθεί μέσω του Ιερού Γάμου με τον Ανώτερό του Εαυτό. Έτσι, με εργαλεία την εκπαίδευση και την αυτογνωσία, μετά τον φυσικό του θάνατο θα έχει την δυνατότητα να δραπετεύσει οριστικά από τον κόσμο της πλάνης. Εδώ μέσα στο υλικό πεδίο, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά, και το παραθέτω, μόνο και μόνο για να γίνει μια ΣΥΓΚΡΙΣΗ της τότε παλιάς τεχνικής προς την πνευματική ατραπό, με τα σημερινά δεδομένα.
Δεν έχει σημασία σε τι πνευματικό σημείο μπορεί να έφθασε ο εν λόγω μαθητής, επειδή σε όλη τη διάρκεια του πνευματικού δρόμου, ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ. Σημασία έχει ο διαφορετικός τρόπος του χθες με το σήμερα.
Απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Λόμπσαγκ Ράμπα, «Το Τρίτο Μάτι».
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Σε ηλικία 7 χρονών, οι αστρολόγοι όρισαν ότι το μέλλον αυτού του παιδιού, ήταν ο δρόμος του μοναχού. Έτσι, οι πόρτες του σπιτιού του έκλεισαν γι’ αυτόν, και η μοναδική του διέξοδος ήταν να γίνει δεκτός στο επιλεγμένο μοναστήρι. Όμως η δοκιμασία εισόδου ήταν πολύ σκληρή για ένα επτάχρονο παιδί.
* Μια συνηθισμένη δοκιμασία αυτών των μαθητών, ήταν επίσης η επταετής (επί 7 συνεχή χρόνια) απόλυτη σιωπή, ακόμη και μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση…
― Καμία απολύτως σχέση με την αχαλίνωτη τάση του σύγχρονου ανθρώπου…
