Η Αντιγραφή απαγορεύεται
Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Η δωρεά οργάνων, εκτός από τον ευεργετικό σκοπό της, έχει ταυτιστεί με μια λυτρωτική διαδικασία στην οποία προβαίνουν οι συγγενείς του νεκρού, είτε για να νοιώσουν οι ίδιοι καλύτερα ―πως ο δικός τους άνθρωπος δεν χάθηκε εντελώς, αλλά συνεχίζει μέσω αυτού του τρόπου, κάπου να υπάρχει― είτε το κάνουν “για την ψυχή” του αποβιώσαντος, επιλέγοντας μια “καλή πράξη” ―για λογαριασμό του― σώζοντας τη ζωή κάποιων ανθρώπων, και κάποιοι άλλοι το κάνουν, αντιμετωπίζοντας την διαδικασία περισσότερο από πρακτικής απόψεως.
Κανείς όμως δεν διανοείται τις ολέθριες επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η διαδικασία, όχι μόνο για τον λήπτη, αλλά κυρίως για την ψυχή του δότη.
Ας εξετάσουμε το θέμα
Ο άνθρωπος είναι ένα πολυεπίπεδο ον που απαρτίζεται από πολλά ενεργειακά σώματα. Τα σώματα αυτά βρίσκονται κάθε ένα και στο δικό του ιδιαίτερο ενεργειακό πεδίο όπου ανήκει. Η κοινή “συνισταμένη” αυτών των ενεργειακών σωμάτων, είναι το φυσικό σώμα.
Τα ενεργειακά αυτά σώματα, “πλαισιώνουν” και “διαπερνούν” όλα τα τμήματα του φυσικού ορατού σώματος, άσχετα αν κάθε ένα βρίσκεται και σε διαφορετικό ενεργειακό πεδίο.
Την ώρα του θανάτου, λύνεται ο συνεκτικός δεσμός αυτών των σωμάτων και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάθε ενεργειακό σώμα αποσύρεται ―ή απεμπλέκεται― από το υλικό σώμα, μέχρι να το εγκαταλείψει οριστικά.
Με την μεταμόσχευση ―όπου τα μέρη/μέλη του φυσικού σώματος (τα μοσχεύματα) αφαιρούνται με τον εγκεφαλικό θάνατο, και όχι τον οριστικό― βρίσκονται ακόμη πλαισιωμένα από τα ενεργειακά τους αντίστοιχα σώματα.
Καθώς το μόσχευμα αφαιρείται ―ζωντανό ακόμη― και διατηρείται κατ’ ανάγκη ζωντανό μέχρι να μεταμοσχευθεί στο σώμα του λήπτη, δεν αποκόβονται τα ενεργειακά μέρη του, με αποτέλεσμα, όταν πλέον ο δότης πεθάνει, να έχει μέρος της ψυχο-ενέργειάς του ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ σ’ εκείνο το ζωντανό ακόμη τμήμα του σώματός του, που βρίσκεται πλέον στο σώμα του λήπτη.
Έτσι, η ψυχο-ενεργειακή ύπαρξη του δότη, παγιδεύεται από αυτό του το τμήμα, και κρατιέται μαγκωμένη και συνδεδεμένη ―με το μόσχευμα, μέσα στο σώμα του άλλου ανθρώπου, σαν ένας “χαρταετός” που παραμένει δεμένος με ένα ενεργειακό νήμα. Μετατρέπεται λοιπόν η ψυχή του δότη, σε ένα πρόσγειο και παγιδευμένο πνεύμα, που άγεται και φέρεται από τα μοσχεύματα που την κρατάνε δέσμια.
Το διαφημιστικό σχήμα του οργανισμού μεταμοσχεύσεων, δεν είναι καθόλου τυχαίο!
Απεικονίζει τους λήπτες των οργάνων του νεκρού, με τον νεκρό να περιίπταται παγιδευμένος από πάνω τους.
Πέραν όμως απ’ αυτό το προσωπικό δράμα της ψυχής του δότη, ο λήπτης ακολουθείται διαρκώς από την ψυχή του δότη του ―αφού το ζωντανό με την ενέργεια του δότη μόσχευμα, την κρατά παγιδευμένη!
Εξαιτίας αυτού (ο λήπτης) επηρεάζεται και ενεργειακά και ψυχικά από αυτήν την επιρροή (του δότη) και εκδηλώνει μια διαφορετικότητα στη συμπεριφορά του, η οποία αιτιολογείται από τους ειδικούς, ποικιλοτρόπως.
Και αν ο δότης ήταν ένα καλοκάγαθο πνεύμα, τότε αυτή, είναι μια εύνοια για τον λήπτη. Αν όμως ο δότης ήταν ένας ενσαρκωμένος δαίμονας, τότε η σκοτεινή ενέργειά του, επιδρά με το χειρότερο αποτέλεσμά της πάνω στον λήπτη.
Γίνεται δηλαδή σαν ένα είδος “μπολιάσματος” του λήπτη.
Όπως ένα φυτό μπολιάζεται για να γίνει κάτι άλλο, έτσι συμβαίνει και με το ζωντανό μόσχευμα μέσα στον άνθρωπο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχοντας πλήρη άγνοια για τις μεταφυσικές προεκτάσεις του θέματος, θεωρεί πως κάνει μια καλή πράξη, και παραβλέπει τον νόμο της διττότητας του σύμπαντος, όπου «ουδέν καλόν, αμιγές κακού» και το αντίθετο!
Και στη προκειμένη περίπτωση, όσο καλό μπορεί να είναι η σωτηρία της ζωής ενός λήπτη, τόσο μεγάλο μπορεί να είναι το κακό για την πνευματική πορεία της ψυχής του δότη.
[Ερμής Τρισμέγιστος, Λόγος ΙΒ§5] «Εἳμαρται δέ καί τό καλόν ποιήσαντα παθεĩν, και δια τοῦτο δρᾷ ἳνα πάθῃ ὅ πάσχει ότι έδρασε.
Μετάφραση: Η Ειμαρμένη είναι εκείνη που καθορίζει ότι εκείνος που κάνει το καλό πρέπει να υποφέρει και ενεργεί έτσι, ώστε να πάθει για ότι έκανε.
Ενδεχομένως σε κάποιους να γεννηθεί η απορία για το τι συμβαίνει όταν κάποιοι δίνουν αίμα. Η διαφορά εδώ είναι πως το αίμα δίνεται από ζωντανό άνθρωπο προς ζωντανό και έτσι το κακό περιορίζεται.
Κα Αγγελική, όταν αφαιρούμε κάποιο όργανό μας όπως θυροειδής ή αμυγδαλές ή ακόμα και κάποιο τμήμα οργάνου όπως τμήμα του παχέος εντέρου λόγω ασθένειας αυτού, υπάρχει περίπτωση να χάσουμε ψυχικά μας κομμάτια; Υπάρχει δηλαδή πιθανότητα να βρίσκεται εγκλωβισμένη ψυχοενέργεια στο τμήμα που αφαιρείται και συνεπώς πεθαίνει, η οποία να αποκόβεται από την ψυχή μας καταλήγοντας στο αστρικό(?) ίσως, ως ψυχικό θραύσμα;
Όχι επειδή το όργανο που αφαιρείται παύει να ζει (νεκρώνεται) αφού δεν μεταφέρεται “ζωντανό” σε κάποιο άλλο ζωντανό σώμα ώστε να συνεχίσει να ζει εκεί μπλεγμένη η αύρα του με την αύρα του λήπτη.
Πόσο περιορίζεται το Κακο στην αιμοδοσία;..Να μην δίνω αίμα δηλαδή;
Δεν είναι το ίδιο η δωρεά οργάνων με την αιμοδοσία. Κυρίως επειδή στην αιμοδοσία και οι δύο (δότης και λήπτης) είναι εν ζωή. Επίσης το αίμα διαρκώς ανανεώνεται, αφού κάθε σταγόνα αίματος φιλτράρεται στο ίδιο το σώμα μας πάνω από 300 φορές, επειδή τα νεφρά φιλτράρουν περίπου 1,3 λίτρα αίματος κάθε λεπτό. Επίσης τα ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν χρόνο ζωής περίπου 4 μήνες.