Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Βιώνουμε τον γηρασμό του κόσμου μας, και τον εκφυλισμό του είδους μας… Η πυξίδα που δείχνει το δρόμο για τη Λύτρωση χάθηκε· και ο άνθρωπος πνιγμένος μέσα στην υλιστική καθημερινότητά του, αναζητά σπίθες πνευματικότητας για να χορτάσει το διψασμένο πνεύμα του, ψηλαφίζοντας στα τυφλά. Έτσι ακολουθεί τα ψεύτικα και τεχνητά φώτα, πιστεύοντας ότι θα τον οδηγήσουν στη Σωτηρία του… Πόσο πλανάται… Έχασε πια τον μπούσουλα … την πυξίδα του, που του δείχνει ποιο είναι το Αληθινό και ποιο είναι το ψεύτικο φως…
Ποια είναι η πυξίδα???
Οι ΑΡΧΕΣ και οι ΑΞΙΕΣ από τις οποίες διέπεται ένας Πνευματικός οδηγός…
– Η έλλειψη του εγωισμού και της αυτοπροβολής. Το πρώτο!
Αν δεν αποβάλλεις το “εγώ” σου, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να ενσωματωθείς στο Πνευματικό Όλον… Και αν δεν έχεις αγκιστρωθεί στο Πνευματικό Όλον, πού οδηγείς τους συνανθρώπους σου???
– Η κοσμιότητα και η ευγένεια το δεύτερο!!!
Έχω συναντήσει “πνευματικούς” οδηγούς που χρησιμοποιούν τόσο χυδαία γλώσσα, όταν κάποιος τύχει να τους κοντράρει, που αναρωτιέμαι πως αυτοί που τους ακολουθούν δεν προβληματίζονται…
– Η στωικότητα και η υπομονή το τρίτο!!!
Πρέπει κάποιος να γνωρίζει ΠΟΤΕ και ΑΝ θα μιλήσει, ΠΟΤΕ και ΑΝ θα δράσει. Να έχει μάθει να συγκρατεί τον θυμό και τη γλώσσα του. Να έχει μάθει να συγκρατεί την χαμηλή του φύση …
Σήμερα, όλοι οι “πνευματικοί” οδηγοί, έγιναν “μαχητές”… όμως, ένας είναι ο αντίπαλος: Η χαμηλή φύση του ίδιου του ανθρώπου. Όταν η χαμηλή φύση τιθασευτεί, τότε ο πνευματικός άνθρωπος ΔΕΝ ΜΑΧΕΤΑΙ, επειδή η διττή φύση του κόσμου, παύει να έχει εξουσία επάνω του.
Αυτά που αντιπαλεύουν μεταξύ τους, είναι μόνο οι δύο αντίθετοι πόλοι της ταλάντωσης αυτού του κόσμου. Όσο κάποιος ανήκει σ αυτή την ταλάντωση, παλεύει με τα αντίθετά του. Όταν την υπερβεί, σταματά, και παύει να επιστρέφει πίσω, το μπαλάκι της πρόκλησης.
