ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΜΙΑΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑΣ;

Μπορεί αυτό το απαγορευμένο δένδρο να είναι εκείνο το δεύτερο σύμπαν/μαύρη τρύπα, που δημιουργήθηκε σ’ εκείνον τον πρώτο κόσμο;

Αυτή είναι η διττότητα: Το κύριο χαρακτηριστικό του κόσμου μας.

Αν απεικονίζαμε σχηματικά αυτή την διττότητα τότε θα την σχεδιάζαμε με μια κυματοειδή ταλάντωση.

Αυτή η ταλάντωση συμβολίζεται με την κυματοειδή κίνηση του φιδιού που είχε αγκαλιάσει το απαγορευμένο δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού δηλαδή το δένδρο της διττότητας στον προπατορικό μύθο.

Η ίδια η φύση της ταλάντωσης έχει μέσα της και τις δύο αντίθετες θέσεις και μετακινεί τα πράγματα από τη μία κατάσταση στην άλλη και τανάπαλι.

Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος (Λογος Α §11) αναφέρει σχετικά με αυτό:
«Ο δε δεύτερος δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον Λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή προς ένα απέραντο τέλος».

Οι αστροφυσικοί Δανέζης & Θεοδοσίου αναφέρουν σχετικά με τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτό το περιβάλλον :

«Στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας ο χρόνος παγώνει, γεγονός που σημαίνει ότι ο χρόνος ανάμεσα σε δύο κτύπους ενός ρολογιού υπολογίζεται πως θα είναι άπειρος, ταυτιζόμενος με την αιωνιότητα».

Σ’ αυτό λοιπόν το εσώτερο σημείο της μαύρης τρύπας/σύμπαντος, συμβαίνουν χωροχρονικά παράδοξα που μας δημιουργούν την αίσθηση του χρόνου και το πέρασμα των εκατομμυρίων …ετών.

Και ο Βρετανός αστροφυσικός Fred Hoyle αναφέρει σχετικά με αυτό:

«Τα πάντα υπάρχουν. Ό,τι υπήρξε κάποτε και ό,τι θα υπάρξει στο μέλλον, ενυπάρχει ήδη στο παρόν. Μόνο η συνείδησή μας κάνει τον διαχωρισμό και δημιουργεί το αίσθημα της ιστορικής ακολουθίας και αυτό του περάσματος του χρόνου».

Ταυτόχρονα όμως με την ψευδαίσθηση του χρόνου, μας δημιουργείται και μια ψευδαίσθηση σχετικά με το χώρο, –την «μάγια» όπως την αποκαλούν οι ανατολικές θεωρίες.

Σχετικά λοιπόν με αυτή την ψευδαίσθηση «μάγια» η οποία διακατέχει τον άνθρωπο, ο Αμερικανός νευροφυσιολόγος Karl Pribram  (1919- ) του Πανεπιστημίου Georgetown της Ουάσιγκτον, δηλώνει ότι:

«Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σαν ολόγραμμα το οποίο αποκωδικοποιεί ένα ολογραφικό σύμπαν».

Η θεωρία του Pribram βασίζεται στην έρευνα του φυσικού Ντέιβιντ Μπoμ (1917-1992) καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ο οποίος ήταν συνεργάτης του Αϊνστάιν.
Όπως δηλαδή το φως μας επιτρέπει να απεικονίσουμε ένα τρισδιάστατο είδωλο –δηλαδή ένα ολόγραμμα- πάνω σε ένα επίπεδο φιλμ, έτσι και το φαινομενικά τρισδιάστατο ορατό Σύμπαν μας θεωρείται πως είναι  “σχεδιασμένο” σε μια τεράστια επιφάνεια, σαν ένα γιγάντιο ολόγραμμα.

Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν ολόγραμμα και αποκωδικοποιεί ένα ολογραφικό σύμπαν. Καταγράφει δηλαδή τα ερεθίσματα που δέχεται ως κύματα πληροφοριών, και τα μετατρέπει σε τρισδιάστατες κινούμενες εικόνες, τις οποίες εμείς οι άνθρωποι ερμηνεύουμε ως την συνειδητή αντίληψη του κόσμου μας (δηλ. την πραγματικότητά μας). Η διαδικασία αυτή επιβεβαιώνει την κατάσταση της ψευδαίσθησης «μάγια».

Οι φυσικοί Γιάννης Γεωργίου και Άγγελος Δρούγας στην διπλωματική πτυχιακή τους εργασία που παρουσίασαν με θέμα “ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΥΣΙΚΗ”  αναφέρουν σχετικά με αυτό:

«Με όρους φυσικής δεχόμαστε ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων αλλά αντιλαμβανόμαστε τα ερεθίσματα αυτά ως χρώματα. Δεχόμαστε κύματα πίεσης αλλά τα αντιλαμβανόμαστε ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό, αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά τα χρώματα, οι ήχοι, οι οσμές, οι γεύσεις, δεν υπάρχουν αφ’ εαυτών, αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο μέσα από αισθητική επεξεργασία».

Επίσης ο διάσημος επιστήμονας της Κυβερνητικής Heinz Von Foester (1973) αναφέρει ότι:

«Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται  καθετί που βρίσκεται έξω στο χώρο, αλλά ό,τι πιστεύει πως θα έπρεπε να είναι εκεί. Τούτο δεν θα πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη, επειδή εκεί έξω πραγματικά, δεν υπάρχει ούτε φως, ούτε χρώμα. Υπάρχουν μόνο ηλεκτρομαγνητικά κύματα (…δηλαδή ταλαντώσεις).
Εκεί έξω δεν υπάρχει ήχος, ούτε μουσική, αλλά μόνο περιοδικές διακυμάνσεις της πίεσης του αέρα. Εκεί έξω δεν υπάρχει ούτε ζέστη ούτε κρύο, παρά μόρια με μεγαλύτερη ή μικρότερη κινητική ενέργεια. …Φαίνεται λοιπόν ότι ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται εκείνα που θέλει και αυτά που μαθαίνει να αντιλαμβάνεται. Αυτή η άποψη εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο της ‘ανθρωπικής αρχής’, η οποία περιγράφει τον κόσμο σαν ένα κατασκεύασμα (ιδεογράφημα) των ανθρώπινων αισθήσεων και όχι σαν μια αντικειμενική πραγματικότητα». 

Επίσης ο Michael Talbot στο βιβλίο του ‘Μυστικισμός και Σύγχρονη Επιστήμη’ (1993) επισημαίνει:

«Μπορούμε να πούμε ότι δεν γεννιόμαστε στον κόσμο. Γεννιόμαστε σε κάτι, που το μεταβάλλουμε σε κόσμο».

Και ο Heinz Von Foester συμπληρώνει:

«Το περιβάλλον που αντιλαμβανόμαστε είναι επινόηση του εγκεφάλου μας. …Η ψευδής αυτή αίσθηση περί χώρου, που πηγάζει από την ατέλεια των γνωστών ανθρώπινων αισθήσεων και λειτουργιών, σχεδόν μηδενίζει τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε ολόκληρη την ουσία και την έκταση της τέταρτης διάστασης του Αϊνστάιν».

Όλα λοιπόν τα προηγούμενα στοιχεία, μας οδηγούν ώστε να αναρωτηθούμε:

Μήπως τελικά ολόκληρο το υλικό σύμπαν μας ― το οποίο βρίσκεται στο εσώτερο σημείο μιας μαύρης τρύπας―  είναι το απαγορευμένο δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού, μια παραίσθηση «μάγια» στην οποία παγιδεύτηκε ο άνθρωπος;

Και αν ναι, τότε πως βρεθήκαμε σ’ αυτό, αλλά και πως θα δραπετεύσουμε, επιστρέφοντας πίσω στην Αληθινή μας Πατρίδα;

Η λογική λέει πως για να προκύψει μια οποιαδήποτε βελτιωτική αλλαγή, πρωταρχικό στοιχείο είναι η αποδοχή του προβλήματος. Αν λοιπόν πρωτίστως δεν συνειδητοποιήσουμε την θέση μας στον υλικό κόσμο κοιτάζοντας άφοβα το σημείο στο οποίο σαν υλικοί άνθρωποι βρισκόμαστε, δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε στην θεραπεία.

Όλα λοιπόν αυτά τα θέματα εξετάζονται μέσα στο βιβλίο μου, καθώς επίσης και η λύση του προβλήματος. Τα συμπεράσματα προκύπτουν με λογικές διεργασίες, μέσα από μια συνδυασμένη ανάλυση στοιχείων προερχόμενων από θρησκείες, φιλοσοφικά κείμενα, επιστημονικές θέσεις και μυθολογικούς γρίφους, επειδή η Αλήθεια βρίσκεται διάσπαρτη παντού και δεν την μονοπωλεί καμία μεμονωμένη άποψη.

Η εικόνα της Αλήθειας μπορεί να παραλληλιστεί  με το Λευκό χρώμα που προκύπτει από τον συνδυασμό και των επτά χρωμάτων της ίριδας.

Ο σταματημένος δίσκος του Νεύτωνα απεικονίζει τα επτά διαφορετικά χρώματα, τα οποία μπορούν να παρομοιασθούν με τις διαφορετικές θέσεις και απόψεις των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι –όπως στο Σπήλαιο του Πλάτωνα- καθηλωμένοι στην προσωπική οπτική τους γωνία, επιλέγουν κάποια χρωματική θέση, ως άποψη/αλήθεια, και διαφωνούν με την άλλη ομάδα των εξίσου καθηλωμένων ανθρώπων, που έχουν επιλέξει μια διαφορετική απόχρωση/τμήμα της αλήθειας.

Για να προκύψει όμως το Λευκό θα πρέπει κάποιος να αποδεχθεί όλες τις χρωματικές θέσεις/απόψεις ώστε να τις συγκεράσει σε ΜΙΑ, επειδή κάθε μεμονωμένη άποψη/θέση έχει μόνο, ΠΟΣΟΣΤΟ από την Αλήθεια.

Όταν λοιπόν αυτά τα χρώματα/απόψεις συνδυαστούν καθώς «ο δίσκος περιστρέφεται», παύουν να δηλώνουν την μοναδικότητά τους και απεικονίζουν το Λευκό χρώμα το οποίο ταυτίζουμε με την Αλήθεια.

Έτσι και οι μέχρι τώρα κρατούσες απόψεις, ιδεοληψίες, πεποιθήσεις, ελπίδες και δοξασίες που έχει ο άνθρωπος για την θέση του στον κόσμο, καταρρίπτονται μεν από το βιβλίο, αλλά αντικαθίστανται από μια λογικότερη, συνεκτικότερη, και ευρύτατα λειτουργική κοσμοθεωρητική πρόταση, επειδή για να καταρρίψεις κάτι πρέπει να έχεις κάτι άλλο καλύτερο και πληρέστερο που θα το αντικαταστήσει.

 Μέσα στο βιβλίο μου, η κάθε άποψη, από την πιο ακραία έως την πιο συμβατική, εντάσσεται σαν μια ψηφίδα  σε ένα ευρύτατο ψηφιδωτό. Όταν όμως αυτό το ψηφιδωτό ολοκληρωθεί, τότε, η εικόνα δεν θυμίζει πια τις επιμέρους ψηφίδες αλλά εμφανίζει την ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου μας.

Περισσότερες πληροφορίες, αναλύσεις και αποδείξεις στο βιβλίο:
«ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»

antexeistinalitheia.gr