Γράφει ο αναγνώστης του βιβλίου: Απόστολος Χρήστου
Έχει λεχθεί ότι κάθε αναγνώστης με οποιοδήποτε βιβλίο αναπτύσσει μία προσωπική σχέση, και αυτό ίσως έχει καταστεί κοινοτοπία, αλλά όσον αφορά το Βιβλίο «Αντέχεις την Αλήθεια – Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας», ισχύει σε απόλυτο βαθμό.
Η σύνδεση που κτίζει ο αναγνώστης με το Βιβλίο είναι απόλυτα μοναδική. Και μάλιστα, είναι τόσο μοναδική που όταν ολοκληρώνει μία ανάγνωση και ξεκινά την επόμενη, η σχέση αυτή είναι, ήδη, διαφορετική. Έχει ήδη εισέλθει σε μία νέα κατάσταση.
Σύμφωνα με τη γνωστή φράση του Ηράκλειτου: «Δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι» (Ποταμώ ουκ εστίν εμβήναι δις).
Και ο αναγνώστης όταν ξαναδιαβάζει το Βιβλίο, είναι ήδη κάποιος άλλος και το Βιβλίο, επίσης, είναι διαφορετικό.
Κοινό βίωμα σε πολλούς αναγνώστες είναι η φράση, «μα πως δεν είδα αυτό που γράφει εδώ, σαν να το βλέπω για πρώτη φορά».
Μα είναι η πρώτη φορά … Το βλέπουμε με άλλα μάτια.
Για αυτό θεωρώ ότι κάθε απόπειρα περιγραφής για το τι αισθάνθηκε κανείς όταν διάβασε το Βιβλίο ίσως δεν είναι, απαραίτητα, ψυχωφέλιμη, τουναντίον, μπορεί να είναι και επιβλαβής.
Κάθε άνθρωπος έπιασε το Βιβλίο σε διαφορετική συγκυρία της ζωής του, με διαφορετική ή και καθόλου πνευματική προετοιμασία, με διαφορετικά προσωπικά βάσανα, σε διαφορετικό ημερολογιακό έτος (μία πρώτη ανάγνωση το έτος 2010, όταν όλα ακούγονταν για πρώτη φορά, μέσα από το Βιβλίο, είναι διαφορετική από μία πρώτη ανάγνωση το έτος 2025).
Επίσης, ο ανθρώπινος νους, που πάντα κάνει συγκρίσεις και περιπλέκει τα πράγματα, μπορεί να οδηγηθεί σε νοσηρές σκέψεις και αγωνίες, μη ωφέλιμες για τον πνευματικό του αγώνα. Ο τάδε ένιωσε αυτό, εγώ όμως όχι, μήπως είμαι ενσαρκωμένος δαίμονας; Μήπως είμαι άψυχος; Μήπως δεν είμαι εγγεγραμμένος στο Βιβλίο της Ζωής του Αρνίου και έχω ήδη απολεσθεί;
Αυτές οι σκέψεις μπορεί να οδηγήσουν σε δυσβάσταχτα άχθη και επικίνδυνες για την ψυχή απογοητεύσεις. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε τι αληθινά ένιωσε ο άλλος, ή τι πίστεψε ότι αισθάνθηκε, ούτε θα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν επιθυμούμε την πνευματική πρόοδο και τη λύτρωση κάθε ταλαιπωρημένης ψυχής από τη φυλακή της υλικής δημιουργίας.
«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» ―Επί του Όρους Ομιλία― Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον.
Όταν ξεκινάμε να διαβάζουμε το Βιβλίο, κτίζεται μία γέφυρα σύνδεσης με τα Υπερσύμπαντα του Αδιάσπαστου Αληθινού Φωτός.
Μπορεί η πορεία του αναγνώστη να είναι, εν κόσμω, μοναχική, αλλά δεν είναι μόνος. Υπάρχει μία τεράστια Υπερκόσμια Οικογένεια Αγάπης, που επιθυμεί την παλιννόστηση της ψυχής του.
«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον).
Είμαστε τόσο εθισμένοι στον κόσμο της διαστροφής ενός Δημιουργού που μας απεχθάνεται, ενός Δημιουργού, που μάρκαρε ακόμη και το υλικό μας σώμα με τη σφραγίδα της διαστροφής του, που δεν μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ότι υπάρχει ένας «Τόπος» Αγάπης, που θέλει το αγαθό και ωφέλιμο της ψυχής μας.
Πως θα μπορούσαμε, άλλωστε, να το κατανοήσουμε, σε όλο του το μεγαλείο, χωρίς πνευματική υπέρβαση, όταν «ζούμε» μέσα στην αρένα του θανάτου και κάθε τι γύρω μας κραυγάζει από πόνο και αγωνία;
Εδώ και τόσους αιώνες, οι λογοτέχνες, οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι προσπάθησαν να μας πείσουν για την αίγλη του υλικού σώματος (τον «ναό της ψυχής») και την ομορφιά της φύσης, προς “δόξαν Κυρίου”, την ίδια στιγμή που αυτή η ίδια η φύση είναι ένας ιστός τρόμου, απελπισίας και θανάτου.
Τι όμορφη που είναι αυτή η θάλασσα, σκεφτόμαστε, και δεν αναλογιζόμαστε ότι την ίδια ώρα χιλιάδες ψάρια κανιβαλίζονται μεταξύ τους, και αυτός ο τρόμος του θανάτου διαποτίζει τα νερά της. Κολυμπάμε μέσα σε ύδατα θανάτου, τρώμε τον θάνατο, ανασαίνουμε τον θάνατο, το ίδιο μας το υλικό σώμα είναι θάνατος.
Ο Νίτσε έγραψε: «Όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα».
Και εγώ θα πω ότι όταν κοιτάς, μέσω του Βιβλίου, το Αληθινό Πατρογενές Φως, και Αυτό σε κοιτάει, επίσης.
Δεν είμαστε μόνοι. Αλλά θα πρέπει να σηκώσουμε μόνοι τον σταυρό μας. Θα πρέπει να δώσουμε τις μάχες μας, με ασπίδα και ξίφος το Βιβλίο.
Στον δρόμο αυτό, θα δοθούν πολλές ευλογίες. Το Βιβλίο θα αποκαλύπτει σταδιακά αυτά που, κάθε φορά, η ψυχή μας είναι έτοιμη να ακούσει και να κατανοήσει.
«Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω – Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο».
Τον πρώτο δαίμονα, όμως, που θα πρέπει να καθυποτάξουμε, είναι η ανυπομονησία μας.
Αγόρασα το Βιβλίο (ήταν η δεύτερη έκδοσή του) νομίζω το έτος 2013. Σχεδόν αμέσως (και ενώ είχα διαβάσει μερικά κεφάλαια, ούτε καν όλο το Βιβλίο) έστειλα, ανυπόμονα, email στην κυρία Αναγνώστου, με έναν πάπυρο ερωτήσεων (με περισσό θράσος, λες και ήταν υποχρεωμένη να μου απαντήσει).
Μία εξ αυτών, «πότε θα γράψετε το δεύτερο βιβλίο σας»;
Δεν μου ήταν αρκετό το Βιβλίο. Ο πρωτόγονος (απαίδευτος πνευματικά) νους ήθελε και δεύτερο, διότι το πρώτο δεν αρκούσε, ήθελε και ένα βοηθητικό εγχειρίδιο επεξηγήσεων.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές διάβασα το Βιβλίο. Υπήρχαν και περίοδοι «ανάπαυσης», διακοπής, ιατρικά προβλήματα, ακόμη και πισογυρίσματα, υπό την ελκτική βαρυτική δύναμη της υλικής δημιουργίας (χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία).
Ξέρω, όμως, ότι υπέπεσα σε πλήθος πνευματικών σφαλμάτων. Η κυρία Αναγνώσου έχει επισημάνει πολλές φορές, δεν μιλάμε για τις πνευματικές έννοιες του Βιβλίου. Δεν κατεβάζουμε τις Ιερές Έννοιες στον βούρκο της ύλης, μεταξύ φραπέ και τσιγάρου ή μέσω τηλεφωνικών συζητήσεων, ή μηνυμάτων στο messenger.
Διότι η τάση να μιλάμε για τις έννοιες του Βιβλίου είναι, ομοίως, κοινή για τους περισσότερους αναγνώστες. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι το κάνουμε από αγάπη για την Ιδέα του Βιβλίου, αλλά και πάλι είναι ασεβές και ιερόσυλο.
Και κάτι ακόμη, η κυρία Αναγνώστου έχει διευκρινίσει πολλές φορές ότι δεν είναι δάσκαλος/καθοδηγητής/πνευματικός ποιμένας κλπ. Όπως έχει δηλώσει, το Βιβλίο είναι ΑΡΚΕΤΟ (σε συνδυασμό και με τις εκπομπές και τα άρθρα που έχει γράψει και βρίσκονται στην επίσημη ιστοσελίδα του Βιβλίου), για τον πνευματικό μας αγώνα. Επομένως, θα πρέπει να κάνουμε την εργασία που μας αναλογεί, χωρίς δικαιολογίες, τύπου: «μα δεν κατάλαβα αυτό, είναι δυσνόητο κλπ.». Θα έρθει η ώρα που θα το καταλάβουμε, όσο και αν αργήσει αυτή η ώρα.
Υπομονή, λοιπόν, στον πνευματικό μας αγώνα και Σεβασμός στο Βιβλίο. Γιατί όσο εύκολα κτίζεται μία γέφυρα, άλλο τόσο εύκολα γκρεμίζεται.
Το Βιβλίο αυτό δόθηκε, ως ένα Δώρο Αγάπης, από κάπου Αλλού.
«Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. Ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» – Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον».
