Γράφει ο Απόστολος Χρήστου
Μέχρι να δοθεί η Αλήθεια ολοκληρωμένη, μέσω του Βιβλίου «Αντέχεις την Αλήθεια – το Χρονικό της Αιχμαλωσίας», όλη η υλική δημιουργία αναπαύονταν στα ξεδιπλωμένα πέπλα της. Ούτε ή άλλως, είχε νικήσει.
Κατέβηκε ο Ιησούς Χριστός στη γη, δίδαξε την Αλήθεια που οι ψυχές άντεχαν να ακούσουν, μέσα σε μία σκοτεινή εποχή της ανθρωπότητας, γιατί: «πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι» και μέσα σε δεκαετίες και αιώνες κατάφεραν να νοθεύσουν, όσο μπορούσαν, τον ιερό Του λόγο.
Η αποστολή είχε πετύχει. Οι ψυχές θα πίστευαν μία άλλη εκδοχή της θετικής εκδήλωσης του μάτριξ. Μία κατ’ επίφαση Χριστιανική θρησκεία που θα οδηγούσε τους πιστούς σε λατρευτικές τελετές, στη θυσιαστική προσφορά, στην κρίση, στον τρόμο μπροστά στην «καλήν απολογίαν, την επί του φοβερού βήματος του Θεού».
Η Σταυρική Θυσία του Κοσμοσωτήρος Ιησού Χρηστού μπέρδεψε και τις αγαθές ψυχές («Γιατί το αυγό μόνο αν σπάσει από μέσα γεννάει τη ζωή. Αν το αυγό σπάσει από εξωτερική παρέμβαση, τότε έρχεται ο θάνατος. Για αυτό και ο Χριστός άνοιξε το ρήγμα στο κοσμικό αυγό, βγαίνοντας από αυτό» – Αγγελική Αναγνώστου – Καλογερά).
Και εκεί που η ψυχική ενέργεια αενάως τροφοδοτούσε την καλά ρυθμισμένη μηχανή του Μάτριξ και όλα έβαιναν ευνοϊκά για τις θετικές και αρνητικές δυνάμεις του κόσμου τούτου, δημοσιεύθηκε αθόρυβα ένα Βιβλίο.
Μία ιδιωτική έκδοση, από ένα περιφερειακό νησί, από μία άγνωστη γυναίκα, που κανείς δεν είχε αντιληφθεί εγκαίρως την παρουσία της.
Το Βιβλίο ξεκίνησε την πορεία του στον κόσμο σιγά, αθόρυβα, διακριτικά, σαν ένα μικρό κύμα που ξεκινά απαλά και ανύποπτα στα βάθη της θάλασσας και όταν πλησιάζει στην ακτή γιγαντώνεται και σαρώνει τα πάντα.
Και τότε οι ταλαίπωροι άνθρωποι, που Το έπιασαν στα χέρια τους, άρχισαν να μιλούν για μία άλλη Αλήθεια. Και αισθάνθηκαν, είτε εξαρχής, είτε αργότερα, ότι αυτό το Βιβλίο ήρθε από κάπου Αλλού για να εκπληρώσει μία υπόσχεση που δόθηκε πριν 2.000 και κάτι χρόνια.
Τότε η υλική δημιουργία ταράχθηκε ξανά. Γραμμένο στην Ελληνική γλώσσα (και αργότερα μεταφρασμένο στην Αγγλική), πόσο κακό μπορούσε να κάνει; Σε πόσα χέρια θα μπορούσε να φτάσει;
Όμως οι άνθρωποι που το διάβαζαν πλήθαιναν και μιλούσαν για κάτι καινούριο, για κάτι που τους έκανε να κατανοήσουν την Ιερή Θυσία και την Αποστολή του Ιησού Χριστού στη γη και να δουν τη γύμνια τους.
Τους έκανε να ακούσουν, ίσως για πρώτη φορά, τα τσακάλια που ήταν γύρω τους να ουρλιάζουν μανιασμένα.
Άλλοι αισθάνθηκαν νοσταλγία, άλλοι αισθάνθηκαν (όπως εγώ) υπαρξιακή αγωνία και τρόμο για την Αλήθεια του κόσμου που τους περιβάλλει.
Αυτό το Βιβλίο, τυπωμένο σε πολλαπλές επανεκδόσεις, δεν μπορούσε πλέον να αλλοιωθεί. Γιατί το αληθές του νόημα δεν ήταν στα χέρια θεολόγων, ρητόρων και ιεροκηρύκων να το ερμηνεύσουν.
Ήταν μόνον στα χέρια κάθε ταλαίπωρης ψυχής να το διαβάσει και, αν μπορέσει, να ανέβει σκαλάκι σκαλάκι, με κάθε ανάγνωση, τη «στενή οδό» προς την Ιερή Επίγνωση της Αλήθειας, για να ντυθεί με αυτήν και να δραπετεύσει από το ζοφερό τέλος που πλησιάζει.
Αυτή ήταν η τεράστια ευλογία του Βιβλίου. Ανάμεσα στην ταλαίπωρη ψυχή και σε αυτό, δεν μπορούσε να παρεισφρήσει κανένας εξωγενής παράγοντας –πέραν των ατομικών δαιμόνων/ενοίκων/πεποιθήσεων που κουβαλά κάθε ψυχή.
Η ψυχή κρατούσε στα χέρια της την Ιερή της Ασπίδα και η ίδια θα επέλεγε πόσο μπορούσε να βαστάξει το βάρος της.
Πώς θα μπορούσαν λοιπόν οι διαχειριστές να παρέμβουν ανάμεσα στην ψυχή και στο Βιβλίο;
Η λύση δόθηκε μέσα από τα συνήθη εργαλεία του Μάτριξ.
Εκτροπή της Αλήθειας κατά λίγες μοίρες. Άλλωστε, το είχαν ξανακάνει, πριν από 2.000 και κάτι χρόνια.
Και έτσι οι ιεροκήρυκες έπιασαν ξανά δουλειά. Με όχημα το διαδίκτυο και την ταχύτατη διάδοση της πληροφορίας, βγήκαν όλοι οι «ψαγμένοι ερευνητές», οι δήθεν δημοσιογράφοι, οι «φωτεινοί ρήτορες και συγγραφείς», που μιλούσαν για την επερχόμενη νίκη του φωτός στην εποχή του σκότους και έλεγαν και αυτοί αλήθειες παραπλήσιες με το περιεχόμενο του Βιβλίου.
Λόγια οικεία και φιλικά για να μπερδέψουν τον πιστό αναγνώστη. Μόνο που τα λόγια αυτά, ταυτιζόμενα «τόσο όσο» με την Αλήθεια του Βιβλίου, εξέτρεπαν την Αλήθεια λίγες μοίρες. Όχι με έντονο τρόπο, αλλά γλυκά, παρηγορητικά, άλλοτε παθιασμένα, λόγια δήθεν αφύπνισης του ανθρώπινου κοπαδιού.
Ο άτυχος αναγνώστης, που δεν πρόλαβε να αφομοιώσει την Αλήθεια του Βιβλίου (γιατί αυτό, για μία μέση, ταλαιπωρημένη ψυχή, απαιτεί δεκάδες, εκατοντάδες αναγνώσεις), διέτρεχε τον κίνδυνο να μολύνει το εναπομείναν μέσα του πνεύμα.
Πράγματα που ειπώθηκαν για πρώτη φορά στο Βιβλίο και που προκαλούσαν κατάπληξη στην ταλαιπωρημένη ψυχή, ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται ένθεν και ένθεν, από άλλους ρήτορες, με περισπούδαστο ύφος.
Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα ο ρόλος της επιστήμης και τεχνολογίας στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (που και εγώ, στην πρώτη/δεύτερη ανάγνωση θεώρησα ότι ήταν κάπως υπερβολικό).
Και οι φωνές των εντεταλμένων «εκτροπέων» γέμισαν το ίντερνετ, για να λοξοδρομήσει λίγες μοίρες η ατραπός της Αλήθειας. Για να γίνει η Αλήθεια του Βιβλίου, άλλη μία αλήθεια από τις τόσες κοινές και παρόμοιες που πλέον ακούγονται ευρέως.
Συμπέρασμα: Μπορεί ο καθένας να ακούει και να βλέπει ό,τι θέλει (ίσως από περιέργεια, ίσως για αντίληψη του κόσμου που τον περιβάλλει, ίσως από άλλες ανάγκες κλπ.) αλλά για να αποφύγει κάθε θανάσιμη παγίδα, στην εποχή που οι παγίδες στήνονται σε κάθε βήμα του, και συνοδεύουν κάθε ανάσα του, η μόνη οδός είναι η πολλαπλή και αδιάλειπτη ανάγνωση του Βιβλίου.
Και, ίσως, αν σταθεί τυχερός και ευλογημένος, καταφέρει να γίνει άλλη μια όμορφα στολισμένη ψυχή με την Ιερή Επίγνωση της Αλήθειας.
