ΤΟ «ΕΓΩ» ΚΑΙ Η ΘΕΪΚΗ ΠΗΓΗ

Πολύ λεπτές αποχρώσεις πολύ λεπτών εννοιών που πολλοί λίγοι άνθρωποι τις κατανοούν στ’ αλήθεια.
Αρκετοί άνθρωποι με πνεύμα μπορεί να λένε ότι έχουν τιθασεύσει το εγώ τους, αλλά όταν πετυχαίνουν κάτι εμπνευσμένο, μέσα τους εμφανίζεται ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. Νομίζουν ότι αυτοί το πέτυχαν σαν υλική και διανοητική υπόσταση με την εξαιρετική ευφυΐα τους. Ίσως ταυτίζουν την ευφυΐα με το πνεύμα. Ξεχνούν ότι το πνεύμα είναι η κινητήριος δύναμις και ότι αυτό έχει έρθει από κάπου αλλού από κάποια άλλη κατάσταση έξω από το υλικό σύμπαν. Ότι αυτοί είναι απλώς φορείς του κι αυτό τους καθοδηγεί. Αυτό τους δίνει την έμπνευση. Και τα εύσημα δεν ανήκουν σ΄αυτούς. Ίσως αν εκείνη την στιγμή κοιτάξουν μέσα τους να καταφέρουν να διακρίνουν το εγώ από το πνεύμα. Και να δουν τον αληθινό τους εαυτό συνδεδεμένο μαζί Του και καθοδηγούμενο από Αυτό.
Όπως γράφει και στο βιβλίο υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που στερούνται πνεύματος. Πώς μπορούν αυτοί να συντονισθούν και να δεχτούν την θεϊκή σπίθα; Άρα θα έχουν αναπτυγμένο το εγώ τους. Αφού έχουν ταυτίσει την ευφυΐα με το πνεύμα και στην περίπτωσή τους νομίζω ότι δεν έχουν άδικο, έχουν καταφέρει κάποιο επίτευγμα χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που έχουν, τις γνώσεις που έχουν αποκομίσει, την αντιληπτική τους ικανότητα και την ικανότητα συνδυασμού τους. Θα έχουν πετύχει ένα καλά οργανωμένο έργο βασισμένο στους υλικούς νόμους αλλά δεν θα έχουν πετύχει την υπέρβαση όπως αν είχαν πνεύμα και έμπνευση. Και βέβαια θα δίνουν τα εύσημα στο εγώ τους διότι γι αυτούς δεν υπάρχει κάτι άλλο.