Κάρλος Καστανέντα
«Κάτι έχει καταλάβει το γνωστό μας σύμπαν, και είναι εκεί έξω και καταβροχθίζει τις συνειδήσεις αυτών που φεύγουν από την ζωή. Αυτήν την αδιανόητη οντότητα οι Τολτέκοι την ονομάζουν Αετό.»
Ο οραματιστής την βλέπει σαν μια απέραντη σκοτεινιά που επεκτείνεται στο άπειρο.
Είναι μια απέραντη σκοτεινιά που την διασχίζει μια λαμπερή αστραπή. Για αυτόν τον λόγο αποκαλείται Αετός: έχει μαύρα φτερά και πλάτη, και το στήθος του είναι λαμπερό.
Ο οραματιστής διακρίνει το πελώριο μάτι του Αετού. Το μάτι αυτής της θεόρατης οντότητας δεν είναι ανθρώπινο.
«Πρέπει να προσπαθήσεις να έρθεις όσο πιο κοντά γίνεται στον Αετό και να αγωνιστείς να δραπετεύσεις προς τα αριστερά του χωρίς να σε καταβροχθίσει. Ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι να περάσουμε στις μύτες των ποδιών μας από την αριστερή πλευρά του Αετού.»
Ο Αετός δεν έχει καθόλου οίκτο. Το ανθρώπινο κομμάτι του Αετού είναι ελάχιστα μικρό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Ο Αετός είναι μια αδιανόητη μάζα, σκοταδιού και μαυρίλας και μονάχα ένα μικροσκοπικό κομμάτι του έχει κάποια σχέση με τα ανθρώπινα όντα.
Δεν ακούει σε καμιά ικεσία, και σε καμιά παράκληση, και αδιαφορεί πλήρως για την μοίρα σου. Ο Αετός προσελκύει όλη την ζωτική δύναμη που είναι έτοιμη να εξαφανιστεί, γιατί τρέφεται από αυτή την ενέργεια.
Ο Αετός είναι σαν ένας αχανής μαγνήτης που αρπάζει όλες εκείνες τις ακτίνες φωτός, που είναι η ζωτική ενέργεια η οποία χάνεται με τον θάνατο. Τρέφεται με συνειδήσεις.
Με την “φωτεινή” επίγνωση (=τη συνειδητοποίηση του εγώ) των όντων. Είμαστε όλοι μεζεδάκια του Αετού.
Το κεφάλι του τσιμπολογά το διάστημα με μια ακόρεστη όρεξη.
Ποιος είναι ο αφέντης του ανθρώπου;
Τι είναι αυτό που μας διεκδικεί;
Ο Κύριος μας δεν μπορεί να είναι άνθρωπος.
Οι Τολτέκοι ονόμαζαν «Κύριο» και «αφέντη» το Καλούπι του Ανθρώπου.
Τα πάντα ―φυτά, ζώα, άνθρωποι― έχουν ένα «καλούπι».
Το «Καλούπι του Ανθρώπου» είναι το ίδιο για όλα τα ανθρώπινα όντα.
Το δικό μου και το δικό σου είναι τα ίδια, αλλά μέσα στον καθένα εκδηλώνεται και δρα σε μια ξεχωριστή φόρμα, ανάλογα με την εξέλιξη του ατόμου.
Ο Δον Χουάν, περιγράφει το «καλούπι», ως την πηγή και την καταγωγή του ανθρώπου.
Σύμφωνα με τον ίδιο, αν φτάσουμε στο σημείο να συγκεντρώσουμε αρκετή προσωπική δύναμη, θα γίνουμε ικανοί να ρίξουμε μια ματιά στο καλούπι και μόλις συμβεί αυτό θα πούμε ότι «είδαμε τον Θεό».
Δηλαδή το Ανθρώπινο Καλούπι είναι ο Θεός.
Η Ανθρώπινη Μορφή, είναι εκείνο το άκαμπτο και σκληρό καβούκι της προσωπικότητας.
«Η Ανθρώπινη Μορφή, είναι σαν μια πετσέτα που μας καλύπτει από τον λαιμό μέχρι τα πόδια. Πίσω από την πετσέτα υπάρχει ένα λαμπερό κερί που καταναλώνεται μέχρι να σβήσει.
Όταν το κερί σβήσει, σημαίνει ότι κάποιος πεθαίνει. Τότε, έρχεται ο Αετός και το καταβροχθίζει.
Το ανθρώπινο ον είναι σαν ένα φωτεινό αυγό. Μέσα σε αυτήν την “φωτεινή” σφαίρα, υπάρχει κάτι σαν αναμμένο κερί. Αν ο Μάγος δει ότι σε κάποιον το κερί είναι μικρό και εξασθενημένο, ακόμη κι αν το άτομο φαίνεται δυνατό, σημαίνει ότι όλα έχουν τελειώσει.
Οι Τολτέκοι δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί το να είσαι Τολτέκος σημαίνει ότι έχεις χάσει την Ανθρώπινη Μορφή. Και αν την χάσεις, τότε ο Αετός δεν έχει τι να καταβροχθίσει!
Σύμφωνα με τους Τολτέκους, με κάποιον τρόπο πρέπει να πληρώσεις τον Αετό, να του επιστρέψεις αυτό που του ανήκει, με αντάλλαγμα την ελευθέρια σου.
Υπάρχει κάτι που ο Καστανέντα έχει ονομάσει Επιλογέα.
Ο Επιλογέας είναι ένας κοσμικός μηχανισμός που διαλέγει τις θέσεις του Σημείου Συναρμολόγησης του ενεργειακού σώματος των όντων, και άρα την πραγματικότητα την οποία θα παρατηρούν.
Από ότι φαίνεται ταυτίζεται με αυτό που ο Δον Χουάν ονόμαζε Πνεύμα, το οποίο μεταξύ άλλων παρέχει στον Μάγο, τους οιωνούς.
ΣΥΝΟΔΟΥΣ έχει ονομάσει ένα είδος απεσταλμένων του Επιλογέα (=του πνεύματος) που φροντίζουν για την διεκπεραίωση της ρύθμισης.
ΟΙ ΒΟΛΑΔΟΡΕΣ
Υπάρχουν όμως και οι βολαδόρες ή Φτερωτοί. Αυτά τα μοχθηρά όντα είναι ένα είδος Ανόργανων Όντων που η τροφή τους είναι η ανθρώπινη Επίγνωση (=η συνειδητοποίηση του εγώ). Είναι Ακόλουθοι του Αετού. Τρέφονται από εμάς, μέχρι του σημείου να μας απομένει μονάχα η -μέρα με την μέρα- επίγνωση, που χρησιμοποιείται για την αντανάκλαση του εαυτού.
Κυριολεκτικά μας κατατρώνε καθημερινά. Είμαστε σαν κοτόπουλα που περιμένουν υπομονετικά στο κοτέτσι τους για να φαγωθούν!
Όσο πιο εγω-μανιακό είναι το ενδιαφέρον που τρέφουμε για τον εαυτό μας, τόσο πιο γευστικοί είμαστε γι’ αυτούς.
Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να παράγουμε ένα άλλο είδος Επίγνωσης που απεχθάνονται οι Βολαδόρες.
Επίγνωση που αναπτύσσεται μέσω της Αυτοπειθαρχίας.
Αυτού του είδους η επίγνωση, έχει πολύ δυσάρεστη γεύση γι’ αυτούς και έτσι μπορούμε να την κρατήσουμε.
Βασικά, οι Βολαδόρες είναι απρόσωποι ενεργειακοί σχηματισμοί, αλλά είναι αρπακτικά, όπως άλλωστε είναι όλα τα όντα του σύμπαντος…
Έχω μια φωτογραφία από ένα τεράστιο Βολαδόρε. Μια κατάμαυρη σκιά στα βουνά του Μεξικού, να γλιστράει ανάμεσα σε δυο πυραμιδοειδείς βουνοκορφές.
Η φιγούρα του μοιάζει ανθρώπινη με διπλωμένα τα χέρια, σα να προσεύχεται, και λυγισμένα τα γόνατα.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά την διάρκεια ενός ανοιξιάτικου φεστιβάλ στο οποίο συμμετείχαν εκατοντάδες Βουδιστές και Χριστιανοί.
Η ποσότητα διαθέσιμης Επίγνωσης που παραγόταν από αυτά τα γκρουπ ήταν τόσο άφθονη, που οι Βολαδόρες δυνάμωσαν τόσο πολύ που έγιναν ορατοί στο φωτογραφικό φακό.
Τα ιδρύματα για ηλικιωμένους, μαστίζονται από Βολαδόρες που τσιμπολογούν την Επίγνωση (=την συνειδητοποίηση του εγώ) των γέροντων ενοίκων τους, που την παράγουν αναμασώντας τις αναμνήσεις τους.
Τα γραφεία κηδειών και τα νεκροταφεία, είναι επίσης πολύ δημοφιλείς χώροι γι’ αυτά τα Ανόργανα Όντα, και καταλαβαίνεται πως αποτελούν την βάση πολλών μακάβριων θρύλων.
Πολλές φορές έχω δει διαμερίσματα κυριολεκτικά κατακλυσμένα από Βολαδόρες, που πετούν γύρω στο δωμάτιο σαν μεγάλες μαύρες νυχτερίδες.
