Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου
Πολλοί θεωρούν πως ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ ως ένα φυσικό πρόσωπο στον κόσμο μας, και πως είναι ένα φανταστικό δημιούργημα κάποιας ισχυρής σέκτας, η οποία ήθελε να δημιουργήσει μια νέα θρησκεία. Αυτό το στηρίζουν στο ψευδές γεγονός, πως δεν υπάρχουν ισχυρές ιστορικές μαρτυρίες που να δηλώνουν την ιστορικότητα του Χριστού, παρά μόνο αυτές των μαθητών και του ευρύτερου κύκλου των οπαδών Του.
Θα πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας, πως την περίοδο που ο Χριστός ακόμη ζούσε και δίδασκε, δεν θεωρείτο σαν ένα ηγεμονικό και ηγετικό πρόσωπο της κοινωνίας του, αλλά μόνο ένας άγιος. Οι ιστορικοί δεν ασχολούνται με τους αγίους, αλλά με τα σημαίνοντας και ηγετικά πρόσωπα της κοινωνίας. Στη συνέχεια, όσοι σύγχρονοι μίλησαν για την ύπαρξή Του, θεωρήθηκαν αναξιόπιστοι, επειδή είχαν πλέον ασπαστεί τη νέα διδασκαλία, και θεωρούντο και αυτοί οπαδοί!!!
Σύμφωνα με αυτή την «λογική», όλα τα εκατομμύρια άσημων ανθρώπων που πέρασαν ανά τους αιώνες από τον κόσμο, και τους οποίους δεν ονομάτισαν ποτέ οι ιστορικοί, θα πρέπει να τους θεωρούμε κι αυτούς ανύπαρκτους!!!
Όλο αυτό, είναι ένας κακοήθης φαύλος κύκλος αμφισβήτησης, που στόχο έχει να ακυρώσει μια προσωπικότητα, που συγκλόνισε συθέμελα κάθε προηγούμενη θρησκεία, και που αυτό, δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει συμβεί από μια ανύπαρκτη και φανταστική φιγούρα! Άλλωστε δεν υπάρχει ποτέ καπνός χωρίς φωτιά!!
Όμως γι’ αυτό που αναρωτιέμαι, είναι γιατί αμφισβητείται ΜΟΝΟ η ιστορικότητα του Χριστού και όχι π.χ. η ιστορικότητα του Βούδα· που και γι’ αυτόν δεν υπάρχουν αξιόπιστες ιστορικές πηγές, παρά μόνο αυτές των θρησκευτικών κειμένων, παρότι ο Βούδας θεωρείτο ότι προερχόταν από βασιλική οικογένεια, και θα έπρεπε να υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες γι’ αυτόν! Ούτε όμως του Κρίσνα αμφισβητήθηκε ποτέ η ιστορικότητα, ή ακόμη και του Ορφέα της αρχαιοελληνικής θρησκείας, που και γι’ αυτούς δεν υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα, παρά μόνο θρησκευτικά και μυθολογικά στοιχεία, και παραδόσεις!!!
Επιπλέον όλη αυτή η αναζωπύρωση του δωδεκαθεϊστικού κινήματος το οποίο ακολουθούν χιλιάδες οπαδοί, και προέκυψε τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται εντελώς στον «αέρα», και χωρίς ίχνος ιστορικής βάσης για την ύπαρξη και την αυθεντικότητα αυτών των υποθετικών οντοτήτων ή θεών, και καταντάει απροκάλυπτη προκατάληψη η απαίτηση ιστορικών στοιχείων, μόνο για την ύπαρξη του Χριστού!
Μια καλή λοιπόν απάντηση, στον οποιονδήποτε που θα αμφισβητεί την ιστορικότητα του Χριστού, θα είναι η απαίτηση αντίστοιχων ιστορικών στοιχείων για την ύπαρξη και γνησιότητα πχ του δωδεκάθεου ή του Βούδα ή του Κρίσνα και όλων αυτών που δημιούργησαν θρησκείες.
Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι αμφισβητίες, δεν έχουν τις απόλυτα ιστορικά τεκμηριωμένες αποδείξεις για την ύπαρξη των δικών τους ιερών προσώπων, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απαιτούν τα ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξη του Χριστού!!!
Παρόλα αυτά, οι εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ύπαρξη του Χριστού, υπάρχουν, για να κλείνουν τα στόματα!
Επειδή λοιπόν γίνετε πολύς λόγος για την ιστορικότητα του Χριστού, αποφάσισα να παραθέσω ορισμένα ενδιαφέροντα εξωχριστιανικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή Του στον κόσμο μας, σε αντίθεση με τις ανιστόρητες φιγούρες κάποιων άλλων θρησκειών!
Ας γνωρίζουμε όμως, ότι η φήμη περί της μη ύπαρξης του Χριστού, εξυπηρετεί πολύ σκοτεινές δαιμονικές υπάρξεις, οι οποίες θίγονται πολύ περισσότερο από την Ύπαρξη Του Χριστού, από οποιαδήποτε άλλη ιερή φιγούρα του κόσμου μας, γι’ αυτό πολεμάνε αποκλειστικά μόνο Εκείνον, και όχι κάποια άλλη ιερή μορφή.
Η ειρωνεία λοιπόν σ’ αυτήν την υπόθεση είναι, ότι για κανέναν άλλον θρησκευτικό ηγέτη δεν υπάρχουν τόσα ιστορικά στοιχεία, όσα υπάρχουν για τον Χριστό!!
Τα στοιχεία:
1) Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχει ένα ενδιαφέρον χειρόγραφο, το οποίο διασώζει το κείμενο μιας επιστολής που γράφτηκε μετά το 73 μ.Χ.
Το γράμμα αυτό το έστειλε στο γιο του, ένας Σύριος, ονόματι Mara Bar Serapion.
Εκείνη την εποχή ο Μάρα Μπαρ Σεράπιον ήταν στη φυλακή· όμως για να ενθαρρύνει το γιο του να κυνηγάει τη σοφία, του έγραψε ένα γράμμα και του τόνιζε πως εκείνοι που θανατώνουν σοφούς άνδρες, στο τέλος δυστυχούν. Έφερνε μάλιστα σαν παραδείγματα, το θάνατο του Σωκράτη, του Πυθαγόρα αλλά και του Χριστού.
Το γράμμα αναφέρει:
«Τι κέρδισαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη; Η πείνα κι οι επιδημίες έπεσαν επάνω τους σαν κρίση για το έγκλημα. Τι κέρδισαν οι άνθρωποι της Σάμου καίγοντας τον Πυθαγόρα; Μονομιάς η χώρα τους καλύφθηκε από άμμο. Τι κέρδισαν οι Ιουδαίοι εκτελώντας το σοφό Βασιλιά τους; Αμέσως μετά, το βασίλειό τους αφανίστηκε. Ο Θεός δίκαια εκδικήθηκε το θάνατο των τριών αυτών σοφών ανθρώπων: Οι Αθηναίοι πέθαναν απ’ την πείνα. Οι κάτοικοι της Σάμου αφανίστηκαν απ’ τη θάλασσα. Οι Ιουδαίοι καταστράφηκαν κι οδηγήθηκαν μακριά απ’ τη γη τους για να ζήσουν διεσπαρμένοι. Όμως, ο Σωκράτης δεν πέθανε. Έμεινε ζωντανός στη διδασκαλία του Πλάτωνα. Ούτε ο Πυθαγόρας πέθανε. Ζωντάνεψε στο άγαλμα της Ήρας. Ούτε ο σοφός Βασιλιάς πέθανε. Ζωντανεύει μες τη διδασκαλία Του».
Ο συγγραφέας αυτός (ο Mara Bar Serapion), ήταν ένας Εθνικός που απλά τοποθέτησε το Χριστό, ανάμεσα στους μεγάλους δασκάλους της αρχαιότητος.
2) Το Εβραϊκό Ταλμούδ, μιλάει τόσο επιτιμητικά και χλευαστικά για τον Χριστό, που αν και με αρνητικό τρόπο, έμμεσα επιβεβαιώνει την ύπαρξή Του. Επίσης όλο αυτό το ατελείωτο υβρεολόγιο εναντίον του Χριστού, αποκλείει κάθε πιθανότητα ο Χριστιανισμός να μεθοδεύτηκε από τους κόλπους του Ιουδαϊσμού.
3) ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΑΚΙΤΟΣ:
Το έργο του Τάκιτου δημοσιεύτηκε μεταξύ του 115 και 117 μ.Χ. Σε κάποιο απόσπασμα του έργου του μιλά για την πυρκαγιά της Ρώμης και για τον διωγμό, που εξ αφορμής της, κήρυξε ο Νέρωνας κατά των Χριστιανών. Το γεγονός αυτό συνέβη 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού. Κάποιοι σύγχρονοι πιστεύουν, ότι ο Παύλος ήταν αυτός που έβαλε τη φωτιά για να ενοχοποιήσει τους Χριστιανούς! … Διόλου απίθανο. Ο Τάκιτος λέει:
«Η κοινή γνώμη κατηγορεί τον Νέρωνα ως αυτουργό της πυρκαγιάς. Για να κατασιγάσει δε τους θρύλους αυτούς ο Νέρωνας, υπέδειξε άλλους ως ενόχους και επέβαλε πρωτοφανείς και μετά πολλής σκέψεως επινοημένες ποινές σε εκείνους τους οποίους, για τα βδελυρά και κρυφά έργα μισούσαν, και ονόμαζαν κοινώς Χριστιανούς. Δημιουργός του ονόματος τούτου υπήρξε ο Χριστός, ο οποίος επί της αυτοκρατορίας του Τιβερίου υπό του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου παραδόθηκε σε τιμωρία. Καταπνιγείσα κατ’ αρχάς η βδελυρή αυτή δεισιδαιμονία καταπλημμύρισε πάλι όχι μόνον την Ιουδαία αλλά και την πόλη (την Ρώμη). …Άρχισαν λοιπόν αρχικά να συλλαμβάνουν εκείνους, οι οποίοι ομολογούνταν ως Χριστιανοί. Έπειτα δε με την υπόδειξη αυτών, πλήθος υπερμεγέθες προσώπων συνελήφθη.” [Tacit. Annal. XV, 38, 44]
4) ΦΛΑΒΙΟΣ ΙΩΣΗΠΟΣ (ΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ XVIII 3, 3)
Ο Ιώσηπος, ο πιο διάσημος Εβραίος Ιστορικός του πρώτου αιώνα, έγραψε την ‘Ιουδαϊκή Αρχαιολογία’, ένα έργο που χρονολογείται γύρω στο έτος 93 μ.Χ.
Το κείμενο που αναφέρει για το Χριστό, έχει ως εξής:
«Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ. Και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλούς δε και από του Ελληνικού επηγάγετο. Και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ’ ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσατο οι τον πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. Εισέτι τε νυν των Χριστιανών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε το φύλον.»
Ελεύθερη μετάφραση:
“Εκείνο τον καιρό ήταν ένας σοφός άνδρας ο Ιησούς. Και πολλοί από τους Ιουδαίους και από τους Έλληνες τον ακολούθησαν. Και καθ’ υπόδειξη των πρώτων ανδρών (των Ιουδαίων) ο Πιλάτος τον καταδίκασε να σταυρωθεί και να πεθάνει, αλλά εκείνοι που τον αγάπησαν από την αρχή, δεν σταμάτησαν. Από τότε, δεν έπαψε η γενιά αυτών των ονομασμένων Χριστιανών».
Τη γνησιότητα του κειμένου του Ιώσηπου υποστήριξε ο F. C. Burkitt σε μελέτη με τίτλο: Josephus and Christ, η οποία δημοσιεύτηκε στα Actes du IVe Congres international d’ Histoire des religions tenu a Leide du 9 au 13 Septembre 1912, Leide 1913.
Την γνώμη του Burkitt υιοθέτησε και υποστήριξε ευφυώς ο A. Harnack (Der judische Geschichtsschreiber Josephus und Jesus Christus στην Internationale Monatschrift VII, 1913 σελ. 1037 και εξής), καθώς και ο W. Emery Barnes στην Contemporary Review του Ιανουαρίου του 1914.
Μεταξύ των απεκδεχομένων την γνησιότητα ολοκλήρου του χωρίου, συγκαταλέγονται ο Hettinger και ο Godet (Conferences Apologetiques III Les miracles σελ. 5). Ακόμη και ο Ρενάν δεν αμφισβήτησε την αυθεντικότητα του χωρίου (Vie de Jesus σελ. X στην Εισαγωγή).
5) ΓΑΙΟΣ ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΣ ΤΡΑΓΚΥΛΛΟΣ Ή ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΣ:
Ιστορικός σύγχρονος του Τάκιτου. Μεταξύ του 110 και 120 μ.Χ. έγραψε το έργο του περί των 12 αυτοκρατόρων (από τον Αύγουστο μέχρι τον Δομητιανό).
Αναφέρει λοιπόν αυτός, ότι μεταξύ των Ιουδαίων σημειώθηκε μεγάλη ταραχή εξ αιτίας του Χριστού και ότι γι’ αυτό ο αυτοκράτορας Κλαύδιος τους εξόρισε από την Ρώμη. Το γεγονός αυτό συνέβη το 54 μ.Χ, λίγα μόλις χρόνια μετά από το δράμα του Γολγοθά [Vita Claud. C. XXV 4, “Judaeos impulsore Chresto assidue tumultuantes Romae expulsit”].
Αλλού πάλι, ο Σουετώνιος αναφέρει ότι οι Χριστιανοί εκδιώχθηκαν από τον Νέρωνα λόγω των κακών τους δεισιδαιμονιών.» [Christiani genus hominum superstitionis novae et maleficae -Vita Neron. XVI 2]
6) ΓΑΪΟΣ ΠΛΙΝΙΟΣ ΚΑΙΚΙΛΙΟΣ ΣΕΚΟΥΝΔΟΣ:
Ο αυτοκράτορας της Ρώμης Τραϊανός, χρειάσθηκε έναν διοικητή για την επαρχία Βιθυνίας – Πόντου στη Μικρά Ασία. Στη θέση αυτή διόρισε τον έμπιστο φίλο του Γάϊο Πλίνιο Καικίλιο Σεκούνδο, που τον ονόμαζαν και Πλίνιο τον Νεώτερο. Στη Βιθυνία ο Πλίνιος έφθασε το 111 μ.Χ. και ύστερα από δύο χρόνια πέθανε. Αλλά στο διάστημα αυτό έγραψε πολλές επιστολές στον Τραϊανό για διάφορα ζητήματα. Μια απ’ τις επιστολές αυτές μαζί με απάντηση του Τραϊανού, αναφέρεται στους πρώτους Χριστιανούς. Παραθέτουμε τις επιστολές αυτές σε μετάφραση, όπως δημοσιεύθηκαν στο έργο [“Κλασσικά του Χάρβαρντ” 1909, τόμ. 9, σελ. 425-428]:
«Μεγαλειότατε: Έχω ως αμετάβλητο κανόνα να αναφέρομαι σ’ εσάς για όλα τα ζητήματα που έχω αμφιβολίες, γιατί ποιος είναι ικανότερος από σας να εξαφανίζει τους ενδοιασμούς μου και να με διαφωτίζει στην άγνοια μου;
Επειδή δεν έχω παραστεί ποτέ στις δίκες των ανθρώπων που ακολουθούν τον Χριστιανισμό, δεν γνωρίζω όχι μόνο τη φύση των εγκλημάτων τους ή το μέτρο της ποινής τους, αλλά και κατά πόσον θα ήταν ορθό να διαταχθεί μια ανάκριση σχετικά με αυτούς.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ ανηλίκων και ηλικιωμένων, αν η μετάνοιά τους πρέπει να τους δίνει το δικαίωμα της απαλλαγής, ή αν εκείνος που έγινε Χριστιανός είναι αδύνατον να εγκαταλείψει την πλάνη του. Αν πρέπει να τιμωρείται κανείς όταν ομολογεί απλώς τον Χριστιανισμό χωρίς να βαρύνεται με καμιά εγκληματική πράξη, ή πρέπει να τιμωρούνται μόνο τα εγκλήματα που είναι συνυφασμένα με την πίστη αυτή.
Σε όλα αυτά τα σημεία έχω μεγάλες αμφιβολίες. Στο μεταξύ, η μέθοδος που ακολούθησα απέναντι εκείνων που φέρθηκαν μπροστά μου γιατί ήταν Χριστιανοί, είναι η εξής: Τους ρωτούσα αν είναι Χριστιανοί, και αν ομολογούσαν ότι είναι, επαναλάμβανα την ερώτηση δύο φορές, και τους απειλούσα με τιμωρία.
Αν επέμεναν, διέταζα να τιμωρηθούν αμέσως, γιατί είχα την πεποίθηση ότι οποιεσδήποτε ιδέες και αν είχαν, η ανένδοτη και αλύγιστη επιμονή τους άξιζε βέβαια να τιμωρηθεί. Είχαν φερθεί μπροστά μου και άλλοι που είχαν την ίδια λόξα, αλλά επειδή ήταν Ρωμαίοι πολίτες, έδωσα εντολή να σταλούν στη Ρώμη. Επειδή όμως το αδίκημα αυτό εξαπλώνεται (όπως συνήθως συμβαίνει) αν και είναι πραγματικά υπό διωγμό, παρουσιάζονται πολλές τέτοιες περιπτώσεις.
Έλαβα μια ανώνυμη πληροφορία με κατηγορία εναντίον διαφόρων προσώπων, τα οποία στην ανάκριση αρνήθηκαν ότι ήταν Χριστιανοί ή ότι υπήρξαν ποτέ. Επανέλαβαν ύστερα από εμένα μια επίκληση προς τους θεούς, και έκαναν ιεροτελεστίες με κρασί και θυμίαμα μπροστά στο άγαλμά σας, (το οποίο διέταξα να φερθεί γι’ αυτόν τον σκοπό μαζί με τα αγάλματα των θεών) και εξύβρισαν ακόμη το όνομα του Χριστού, ενώ, όπως λέγεται, είναι αδύνατον οι πραγματικοί Χριστιανοί να εξαναγκασθούν σε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις αυτές. Θεώρησα λοιπόν ορθό να τους απαλλάξω.
Μερικοί από εκείνους που κατηγορήθηκαν με την προσωπική παρουσία μάρτυρος, ομολόγησαν αρχικά ότι ήταν Χριστιανοί, αλλά αμέσως μετά το αρνήθηκαν. Οι υπόλοιποι ομολόγησαν πραγματικά ότι υπήρξαν στην αρχή Χριστιανοί (άλλοι προ τριών ετών, άλλοι περισσότερο και λίγοι προ είκοσι ετών), αλλά ότι τώρα έχουν απαρνηθεί αυτήν την πλάνη.
Όλοι αυτοί προσκύνησαν το άγαλμά σας και τα αγάλματα των θεών, προφέροντας συγχρόνως κατάρες εναντίον του ονόματος του Χριστού. Ομολόγησαν ότι όλη η ενοχή τους, ή η πλάνη τους, ήταν ότι συναθροίζονταν μια ορισμένη ημέρα πριν φέξει, και ανέπεμπαν έναν τύπο προσευχής στον Χριστό, ως θεότητα, και έδιναν όρκο, όχι για πονηρούς σκοπούς, αλλά να μη διαπράττουν ποτέ δόλο, κλοπή ή μοιχεία, να μην αθετούν ποτέ τον λόγο τους, ούτε να προδίδουν την πίστη ή τους αδελφούς τους. Ύστερα συνήθιζαν να αποχωρίζονται και να συναθροίζονται πάλι για ένα κοινό φαγητό με ησυχία και αθωότητα.
Πάντως σταμάτησαν τη συνήθειά τους αυτή ύστερα από τη δημοσίευση της διαταγής μου με την οποία σύμφωνα με τις εντολές σας, απαγορεύονταν όλες οι συγκεντρώσεις. Αφού άκουσα την κατάθεση αυτή, έκρινα ότι ήταν απαραίτητο να προσπαθήσω με εκβιασμό να βρω την αλήθεια, παραδίνοντας σε βασανισμό δύο γυναίκες δούλες που κατηγορούντο ότι προσέφεραν υπηρεσία στις θρησκευτικές τους ιεροτελεστίες. Αλλά εκείνα που μπόρεσα να ανακαλύψω ήταν μόνο αποδείξεις μιας παράλογης και ιδιότροπης δεισιδαιμονίας.
Κατόπιν αυτού έκρινα σκόπιμο να αναβάλω όλες αυτές τις δίκες για να σας συμβουλευθώ, γιατί φαίνεται ότι το ζήτημα αυτό αξίζει πολύ να τύχει της προσοχής σας επειδή πολύς κόσμος πρόκειται να συμπεριληφθεί στην ποινική αυτή δίωξη που έχει τώρα επεκταθεί και είναι πιθανόν ότι θα συμπεριλάβει πρόσωπα όλων των τάξεων και ηλικιών, και εκ των δύο φύλων.
Πραγματικά, η μεταδοτική αυτή δεισιδαιμονία, δεν περιορίζεται μόνο στις πόλεις, αλλά μετέδωσε τη μόλυνσή της στα γειτονικά χωριά και στην ύπαιθρο.
Πάντως, φαίνεται ότι είναι ακόμη δυνατόν να εμποδισθεί η πρόοδός της. Οι ναοί, τουλάχιστον που ήταν άλλοτε έρημοι, αρχίζουν τώρα να συγκεντρώνουν κόσμο, και οι ιεροτελεστίες, ύστερα από μια μακρά διακοπή, αναζωογονήθηκαν πάλι, ενώ παρατηρείται γενική ζήτηση ζώων για θυσία, τα οποία μέχρι τώρα εύρισκαν πολύ λίγους αγοραστές απ’ όλα αυτά είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι πολύς κόσμος μπορεί να επιστρέψει αν δοθεί μια γενική χάρις σε όσους μετανοήσουν από την πλάνη τους.»
Απαντώντας ο αυτοκράτορας σ’ αυτήν επιστολή του Πλινίου, έγραψε:
«Ακολούθησες το σωστό δρόμο αγαπητέ Σεκούνδε, ερευνώντας τις κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών που παραπέμφθηκαν ενώπιόν σου. Δεν είναι δυνατόν να χαραχθεί ένας γενικός κανόνας για όλες αυτές τις περιπτώσεις.
Μην απομακρύνεσαι από τη μέθοδο που ακολουθείς να εξετάζεις κάθε περίπτωση. Αν παραπεμφθούν ενώπιόν σου και το αδίκημα αποδειχθεί, πρέπει να τιμωρηθεί ο ένοχος, με την επιφύλαξη όμως, ότι αν αυτός αρνηθεί ότι είναι Χριστιανός, και δώσει αποδείξεις γι’ αυτό με το να επικαλεσθεί τους θεούς μας, τότε (άσχετα με κάθε προηγούμενη υποψία) πρέπει να απαλλαγεί αφού δήλωσε μετάνοια.
Ανώνυμες πληροφορίες δεν πρέπει καθόλου να λαμβάνονται υπ’ όψιν για δίωξη κανενός. Έτσι θα δημιουργείτο ένα πολύ επικίνδυνο προηγούμενο, που είναι τελείως ξένο προς το πνεύμα του αιώνος μας».
