«Οι Βουδιστές πιστεύουν ότι μετά το θάνατο επιστρέφουμε πίσω, ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας επίπεδο, ανάλογα με το πώς ζήσαμε τη ζωή μας. –Βλέπεις, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Και τι θα πρέπει να κάνει ένα σαλιγκάρι για να ανέβει στην κατάταξη; Να αφήσει μια τέλεια, ευθεία γραμμή σάλιου; [The Bucket List, 2007]»
Το κίνημα της Νέας Εποχής και η σχολή της «Θετικής Σκέψης» βιώνουν μια πρωτοφανή άνοδο στην εποχή μας, με τα αξιώματά και τις διδαχές τους να έχουν τεράστια απήχηση σε εκατομμύρια οπαδούς ανά τον κόσμο.
Αξιώματα, που για πολλούς θιασώτες αυτού του μοντέλου σκέψης, αποτελούν θέσφατα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Ένα από αυτά τα «ατράνταχτα» και ευρέως παγιωμένα στην αντίληψη των «θετικιστών» δόγματα, αποτελεί η πεποίθηση στην πνευματική εξέλιξη και αναβάθμιση της Ψυχής του ανθρώπου μέσω της Μετενσάρκωσης.
Μία πεποίθηση, όμως, που εύκολα καταρρίπτεται αν επιστρατεύσουμε μία σειρά από επιχειρήματα που πηγάζουν από την Κοινή Λογική και την αδογμάτιστη παρατήρηση του κόσμου μας.
Σκοπός αυτού του άρθρου, είναι να παραθέσει τέτοια επιχειρήματα αλλά και να καταδείξει ότι η πνευματική εξέλιξη μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗΣ του Πνεύματος από την Ύλη.
Ας ξεκινήσουμε παρατηρώντας τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Σύμφωνα με το δόγμα της Νέας Εποχής, οι άνθρωποι επιστρέφουν μέσα από αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις στον πλανήτη, προκειμένου να εξαλείψουν τις αδυναμίες τους, να βελτιώσουν τις αρετές τους, κι όλα αυτά, φυσικά, σε μια ανοδική πορεία που εξασφαλίζει στο τέλος την «αποφοίτηση» από το «πανεπιστήμιο της ζωής».
Μόνο που αν παρατηρήσουμε αμερόληπτα τις σύγχρονες κοινωνίες, πουθενά δεν διακρίνεται αυτή η ηθική βελτίωση και πνευματική αναβάθμιση στις μάζες των ανθρώπων που τις απαρτίζουν.
Αντιθέτως, διαπιστώνουμε, πως η ανθρωπότητα μαστίζεται από κακοήθειες, αδυναμίες, επιπολαιότητα, απουσία συμπόνιας και μια άνευ προηγουμένου διανοητική υποβάθμιση, τόσο καθολική, που ακόμη και νευρολόγοι έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίζουν πως το είδος μας παρουσιάζει τις πρώτες ενδείξεις ενός καλπάζοντα εγκεφαλικού εκφυλισμού.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τα ανθρώπινα πάθη βρίσκονται στο ζενίθ τους.
Η κακεντρέχεια, ο εγωισμός, η συμφεροντολογία, η ηδυπάθεια, η ματαιοδοξία γνωρίζουν έξαρση, ενώ η οικονομική κρίση και τα ναρκισσιστικά social media έρχονται να επιτείνουν ακόμη περισσότερο αυτή την ήδη νοσηρή κατάσταση.
Οι γηραιότεροι διακρίνουν στις νεότερες γενιές μια οπισθοδρόμηση, τόσο σε ηθικό όσο και πνευματικό επίπεδο. Εμείς αποκαλούμε αυτό το φαινόμενο «Χάσμα των Γενεών», μη γνωρίζοντας πως για αυτό το «χάσμα» δεν ευθύνεται η διαφορά ηλικίας, αλλά η ηθική και νοητική υστέρηση της γενιάς που διαδέχεται την προηγούμενη.
Αφού, λοιπόν, «εξελισσόμαστε», γιατί η Ανθρωπότητα διέρχεται μία περίοδο αντι-εξέλιξης και γενικευμένης παρακμής;
Μέσα σε αυτό το καθοδικό ρεύμα, οι νεοεποχίτες επιμένουν: «παρά τις αντιξοότητές του, η ενσάρκωσή μας σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον θα σφυρηλατήσει το Πνεύμα μας και θα το εξαγνίσει».
Για να αναλογιστεί κανείς την ορθότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού αρκεί να φέρει στο μυαλό του το εξής παράδειγμα:
Έστω, λοιπόν, ότι κάποιος αθώος καταδικαστεί για ένα σοβαρό έγκλημα που δεν διέπραξε και περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε μία φυλακή ανάμεσα σε βαρυποινίτες, ισοβίτες και λοιπά κακοποιά στοιχεία. Μία τέτοια εμπειρία θα τον σωφρονίσει ή θα τον αναγκάσει να μεταλλαχθεί σε έναν από αυτούς προκειμένου να επιβιώσει;
Το μόνο «μάθημα» που θα αποκομίσει μέσα από ένα τέτοιο νοσηρό περιβάλλον είναι η πονηριά, ο εγωισμός, η μνησικακία, η αναισθησία, και όλα αυτά προκειμένου να «προσαρμοστεί» και να μην αποτελέσει το εύκολο θύμα.
Οι όποιες ηθικές αξίες είχε στην αρχή θα πάνε περίπατο, διότι όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, επιβιώνει νομοτελειακά ο ισχυρότερος και όχι ο ηθικότερος. Κάτι το οποίο επιτάσσει το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που είναι χαραγμένο στα γονίδιά μας.
Ανακύπτει, λοιπόν, το εξής παράδοξο: Mε ποια λογική γινόμαστε ενάρετοι, όταν καλούμαστε να επιβιώσουμε σε ένα επιθετικό και άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον;
Κι αν πράγματι εξελισσόμαστε και κερδίζουμε ολοένα και περισσότερα πνευματικά εφόδια γιατί σε κάθε ζωή αναγκαζόμαστε να ξεκινήσουμε από το μηδέν; Πού είναι τα κεκτημένα που αποκτήσαμε με κόπο και ιδρώτα σε προηγούμενες ζωές;
Σε κάθε ενσάρκωση αναγκαζόμαστε να χτίσουμε από μηδενική βάση, επαναλαμβάνοντας μάλιστα τα ίδια λάθη και αναλώνοντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας ώστε να αποκτήσουμε δεξιότητες που εξυπηρετούν αποκλειστικά την υλική μας επιβίωση.
«Παραπονιόμαστε για το σκοτάδι στο οποίο περνάμε τη ζωή μας, χωρίς να κατανοούμε τη συνάφεια της ύπαρξης με το Όλο, κι έτσι δεν είναι μόνο το διάστημα της ζωής μας σύντομο, αλλά και η γνώση μας περιορίζεται σε αυτό, αφού ούτε για τα πριν τη γέννησή μας ούτε για τα μετά το θάνατό μπορούμε να έχουμε θέα. Η συνείδησή μας, επομένως, είναι σαν την αστραπή που για μια στιγμή φωτίζει τη νύχτα. Στ’ αλήθεια μένει κανείς με την εντύπωση ότι κάποιος δαίμονας έχει φράξει δόλια την πρόσβασή μας σε κάθε παραπέρα γνώση, θέλοντας να διασκεδάσει με την αμηχανία μας. [Άρθουρ Σοπενχάουερ]»
Κάποιος αιθεροβάμων θετικιστής θα αντιτείνει στο επιχείρημα αυτό πως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, αφού όλα αυτά έχουν διευθετηθεί μέσω του Νόμου του Κάρμα. Το Νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Ό,τι σπείραμε, δηλαδή, σε προηγούμενες ζωές θα το θερίσουμε στην τωρινή.
Ο εν λόγω Νόμος, βέβαια, δείχνει να εξασφαλίζει περισσότερο την διαιώνιση του Κακού, παρά την πρόληψή του.
Ας υποθέσουμε επί παραδείγματι, ότι σε μια προηγούμενη ζωή ο Χ είχε χτυπήσει στο κεφάλι τον Υ με ρόπαλο, με συνέπεια ο δεύτερος να μείνει σέκος.
Ο Νόμος της Δράσης-Αντίδρασης ορίζει πως στην τωρινή ζωή η ιδανικότερη τιμωρία για τον Χ είναι να δεχτεί το ίδιο ακριβώς χτύπημα από τον Υ, ως αντίποινο για την πράξη του. Μόνο που μετά την «εκτέλεση» της τιμωρίας, ο Υ έχει επιβαρυνθεί με το ίδιο ακριβώς «κακό Κάρμα» που χρεώθηκε ο Χ. Τώρα, προκειμένου να «ξεπληρώσει» ο Υ στην επόμενη ζωή, θα αντιστραφούν ξανά οι ρόλοι θύτη-θύματος, και θα δεχτεί εκείνος το χτύπημα.
Βλέπουμε, δηλαδή, μια ηλιθιότητα να διαιωνίζεται στο διηνεκές ―και ας έχουμε υπόψη πως ο μόνος τρόπος για να δοθεί τέλος σε αυτήν, είναι να συγχωρέσει το θύμα τον θύτη του, κάτι που όμως αντίκειται στο Νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης!
Ο Νόμος του Κάρμα, εν ολίγοις, δείχνει να μεριμνά περισσότερο για την τήρηση του αξιώματος «ενός κακού μύρια έπονται», παρά για την καλλιέργεια εκείνων των συνθηκών που θα επιτρέψουν στην αρετή και την ηθική να ακμάσουν.
Μία εξίσου ανεδαφική και απολύτως τραγελαφική ιδεοληψία ―αρκετά διαδεδομένη στους κόλπους των θιασωτών της μετενσάρκωσης― μας καλεί να πιστέψουμε πως η Ψυχή μας πρώτα ενσαρκώθηκε σε ορυκτό, στην συνέχεια «αναβαθμίστηκε» σε φυτό, κατόπιν σε ζώο, και αφού έλαβε τα αναγκαία «μαθήματα», αξιώθηκε να ενσωματωθεί σε ανθρώπινο σώμα.
Αυτό, βέβαια, που δεν διασαφηνίζουν οι εμπνευστές της, είναι με βάση ποια κριτήρια ένα ραδίκι προβιβάζεται σε ζώο και τι είδους αγαθοεργίες πρέπει να κάνει προκειμένου να κερδίσει την πολυπόθητη αναβάθμιση.
Δεν απορρίπτω το γεγονός ότι τα φυτά και τα ζώα διαθέτουν συνείδηση και αισθάνονται, αυτό που θέλω, όμως, είναι να υπογραμμίσω ότι είναι υποκείμενα των ενστίκτων τους και των προγραμματισμών τους και ως εκ τούτου δεν έχουν περιθώρια πνευματικής εξέλιξης. Στερούνται, δηλαδή, Πνεύματος.
Επιπλέον, είναι προσβλητικό απέναντι στο ίδιο το Πνεύμα να θεωρούμε πως μόνο μέσω της βύθισής του στη λάσπη της Ύλης θα μπορέσει να «αναβαθμιστεί».
«Το Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σαρξ δεν ωφελεί ουδέν. [Ιωάννης ΣΤ: 63]»
Η μόνη εξέλιξη που μπορεί να πραγματοποιηθεί όσο βρισκόμαστε μέσα στο Μάτριξ είναι μόνο ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ. Και μάλιστα, όσο πιο πολύ υποβαθμιζόμαστε τόσο περισσότερο Πνεύμα χάνουμε.
Μέχρις ότου φτάσουμε στο σημείο να απολέσουμε ―δια παντός και δίχως περιθώρια αντιστροφής― και την τελευταία ρανίδα Πνεύματος που διαθέτουμε. Μια κατάσταση που στη χριστιανική κοσμοθεωρία ονομάζεται δεύτερος θάνατος.
Εύλογα θα ρωτήσει κανείς: «δεύτερος θάνατος σημαίνει ότι πεθάναμε ήδη μία φόρα, είμαστε νεκροί και δεν το ξέρουμε;»
Η απάντηση είναι καταφατική. Σε πνευματικό επίπεδο είμαστε ήδη «νεκροί» ―ή πιο σωστά σε λήθαργο― αν και παραπλανηθήκαμε να ταυτίζουμε την αληθινή Ζώη με την ύπαρξή μας στο ψευδαισθητικό σύμπαν των πέντε αισθήσεων.
Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε τον πρώτο θάνατο με μία πεταλούδα που πιάστηκε στον ιστό μιας Αράχνης. Αφού ναρκώθηκε, τυλίχθηκε στη συνέχεια με δηλητηριασμένο κουκούλι (υλικό σώμα) για να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις της, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα φαγωθεί από την Αράχνη (2ος θάνατος). Ο ιστός συμβολίζει το υλικό σύμπαν-Μάτριξ και η Αράχνη τον αρχιτέκτονα-δημιουργό του.
[Βιβλίο των Ντζιαν ‘Κοσμική Εξέλιξη’ Στάντζα ΙΙΙ §10]: «Ο Πατέρας-Μητέρα δημιουργός πλέκει έναν ιστό, που το επάνω άκρο του είναι στερεωμένο στο πνεύμα, το φως του ενός σκοταδιού, και το άλλο του άκρο στην ύλη, το σκιώδες τέρμα. Και αυτός ο ιστός είναι το σύμπαν πλεγμένο από δύο ουσίες που έχουν γίνει ένα.»
Σε αυτή τη δεινή θέση βρίσκεται ο Άνθρωπος, όσο κι αν στρουθοκαμηλίζει, φορώντας τα ροζ γυαλιά της θετικής σκέψης.
Η απώλεια της Ψυχής είναι μια πραγματικότητα που ακόμη και οι ίδιοι οι διδάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας αναγνωρίζουν, ασχέτως αν προπαγανδίζουν τα δήθεν οφέλη της Μετενσάρκωσης:
[Τορκόμ Σαραϊνταριάν]:«Υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές ψυχές που πεθαίνουν. Τη στιγμή που ζείτε εδώ, η ψυχή σας πεθαίνει και δεν το ξέρετε. Τη στιγμή που βρίσκεστε στο αστρικό ή στο νοητικό πεδίο, είναι πιθανό η ψυχή σας να πεθαίνει και να μην το αντιλαμβάνεστε. Η εκμηδένιση της ψυχής είναι μία μεγάλη έκρηξη στο διάστημα. Πολλές ψυχές εκρήγνυνται στο διάστημα. Τις ονομάζουμε αποβεβλημένες ψυχές ―δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν στην ατραπό στην οποία εξελίσσονταν.»
Έπειτα από κάθε ενσάρκωση το Πνεύμα αφήνει πίσω του και ένα ποσοστό από το συνολικό του απόθεμα. Μάλιστα, όσο πιο «δραστήρια» η ζωή, τόσο μεγαλύτερο και το ποσοστό. Εξ ου κι ο λόγος που άνθρωποι με πνευματικές ανησυχίες εγκατέλειπαν τα εγκόσμια και κατέφευγαν στον μοναχισμό: Για να διαφυλάξουν την πνευματική τους ουσία.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως μόνο μέσω της αποδέσμευσης της ψυχής από το χωνευτήρι της ύλης μπορεί ο άνθρωπος να ευελπιστεί στην πνευματική του ανέλιξη, κι αυτό γιατί η ψυχή με τη σάρκα είναι εξ ορισμού ασύμβατες έννοιες με αντιστρόφως ανάλογες ιδιότητες:
[Πλάτων ‘Φαίδων’ (Περί Ψυχής)]: «(66 b) Διότι όσο εξακολουθούμε να έχουμε το σώμα και η ψυχή είναι ενωμένη με αυτό το κακό, ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να αποκτήσουμε σε ικανοποιητικό βαθμό το ποθούμενο. Εννοούμε δε, πως αυτό είναι η Αλήθεια. Γιατί το σώμα, μας σπρώχνει σε αμέτρητες ασχολίες…
(66c) Ακόμη με έρωτες και επιθυμίες και φόβους και διάφορες ψευδαισθήσεις και ανοησίες πολλές μας γεμίζει, ώστε μας συμβαίνει το λεγόμενο πραγματικά, πως ούτε να σκεφτούμε λογικά τίποτα, δεν είναι δυνατόν εξ’ αιτίας του. Και διότι τους πολέμους, τις επαναστάσεις και τις μάχες δεν τις προκαλεί τίποτε άλλο από το σώμα και οι επιθυμίες του. Εφ’ όσον για την απόκτηση υλικών αγαθών γίνονται όλοι οι πόλεμοι. Τα δε αγαθά αναγκαζόμαστε να τα αποκτούμε χάριν του σώματος, σαν δούλοι στην υπηρεσία του. […]
(82 e) Βεβαίως οι φιλομαθείς γνωρίζουν ότι, όταν η φιλοσοφία παρέλαβε την ψυχή τους που είναι προσδεδεμένη στο σώμα και προσκολλημένη σ’ αυτό, είναι αναγκασμένη σαν από φυλακή μέσω αυτού να σκέπτεται τα πράγματα και όχι μέσω της νόησης και κατρακυλάει μέσα σ’ όλη την αμάθεια. …Όπως λέω, γνωρίζουν οι φιλομαθείς ότι η φιλοσοφία, αφού παραλάβει την ψυχή τους σε τέτοια κατάσταση την παρηγορεί ήρεμα και επιχειρεί να την λυτρώσει, καταδεικνύοντας ότι η έρευνα μέσω των ματιών είναι γεμάτη απάτη, καθώς επίσης και μέσω των αυτιών και των άλλων αισθήσεων, πείθοντάς την να απομακρύνεται από αυτές, όσο δεν είναι απόλυτη ανάγκη να τις χρησιμοποιεί.»
[Ερμής Τρισμέγιστος Λόγος Ζ, §2]: «Και πρώτα πρέπει να αποβάλλεις το χιτώνα που φοράς, το ύφασμα της αγνωσίας, το στήριγμα της κακίας, τον δεσμό της φθοράς, το σκοτεινό περίβλημα, τον ζωντανό θάνατο, τον νεκρό που αισθάνεται, τον τάφο που σέρνεις μαζί σου, τον ένοικο ληστή, τον μισούντα που αγαπά και τον φθονούντα που μισεί.»
Μ. Ζ.
