«Ο Τζακ και η Φασολιά» είναι ένα λαϊκό παραμύθι που πρωτοπαίχτηκε στο κανάλι ABC στην εκπομπή: «Μία φορά και έναν καιρό». Γράφτηκε από τον Βρετανό συγγραφέα Βenjamin Tabart (Μπέντζαμιν Τάμπαρτ) το 1807. Αναθεωρήθηκε από τον Άγγλο συγγραφέα Joseph Jacobs (Τζοζεφ Τζέϊκομπς) το 1890.
Ο Manly P. Hall (Μάνλι Πι Χώλλ), στο βιβλίο του “Διαλέξεις για την αρχαία φιλοσοφία“, υπογράμμισε τον εσωτερικό και τον γνωστικό συμβολισμό που είναι κρυμμένος πίσω από την ιστορία:
«Στην αλληγορία της φασολιάς ο Τζακ είναι ο μαθητής που σκαρφαλώνει προς τα πάνω, προς την τελειότητα. Η φασολιά έχει δύο σημασίες:
Πρώτη είναι η μυστική διδασκαλία που μπορεί να ολοκληρωθεί στην πληρότητα της σε μία και μόνο νύχτα, αν αυτή η νύχτα Μπορεί να θεωρηθεί η διάρκειά της ψυχής στη θνητή κατάσταση. Η φασολιά επίσης είναι συμβολική για την ψυχή αυτή καθ’ εαυτή, της οποίας η συνειδητότητα πρέπει να αναρριχηθεί για να ανακαλύψει την θεία σφαίρα από την οποία εξορίστηκε.
Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο Τζακ φτάνει στον επάνω κόσμο —όπου κάποιος φυσικά θα περίμενε να βασιλεύουν η ομορφιά και η ηρεμία— ανακαλύπτει αντί για αυτό, ότι είναι η νεο-ανακαλυφθείσα από αυτόν σφαίρα είναι ο τόπος διαμονής ενός τρομακτικού δράκοντα, όποιος έχει τη συγκλονιστική ροπή / τάση να χρησιμοποιεί τους ξένους για να παρέχει τα απαιτούμενα στο μενού του.
Αυτός ο γίγαντας είναι ο αρχαίος δημιουργός, ο άρχων του κόσμου τούτου, ο βασιλικός αυτοκράτορας, ο αχανής, απέραντος τύραννος που αντιτίθεται σε όλους όσοι θα προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν έξω από τον υλισμό τους.
Είναι ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, ο πόθος και το μίσος. Είναι η επιτομή όλων των υλικών εξαρτήσεων, και όλες οι ορέξεις μέσω των οποίων ο άνθρωπος ρέπει προς την σωματική/ υλική κατάσταση. Είναι ο γίγαντας της μορφής, ο ήρωας τον μικρόμυαλων, το φετίχ του υλιστή, ο Θεός αυτών που λατρεύουν μόνο μέσα από τις αισθήσεις τους, η υπέρτατη μεγαλοφυΐα των υλιστικά σκεπτόμενων, η μεγαλειότητα στην οποία υποκλίνονται οι ηλίθιοι.
Αυτοί που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τους σφιγκτήρες του πρέπει να είναι πραγματικά σοφοί γιατί πρέπει να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.
Στα αρχαία κείμενα αναφέρεται ότι όλοι θα αποτύχουν, εκτός από κάποιους που θα έρθει μαζί τους τυχερό πεπρωμένο, γιατί η επιδεξιότητα δεν θα είναι αρκετή, οι προσευχές δεν θα προσφέρουν τίποτα, και μόνον η ευγένεια, η φιλανθρωπία των θεών μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία.” … [Που για εμάς δεν είναι άλλη από την εύνοια του Χριστού προς εμάς.]
-Manly Palmer Hall (Μάνλι Πάλμερ Χώλλ) «Διαλέξεις περί της Αρχαίας Φιλοσοφίας» σελ. 428
[Ιωάννης Ι:9] «Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθει, θέλει σωθεί».
