Γράφει ο Απόστολος Χρήστου
Χωρίς υπερβολή, ζούμε στην πιο επικίνδυνη εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Επικίνδυνη τόσο για τις ψυχές που θέλουν να σωθούν, όσο και για τους άρχοντες αυτού του κόσμου, που φοβούνται ότι θα χάσουν τις μπαταρίες τους, και κατά συνέπεια, την πηγή τροφοδοσίας τους, που τους διατηρεί εν ζωή.
Πολλές οι παγίδες που κλείνουν τον δρόμο της δραπέτευσης. Για μεν τις αδύναμες ψυχές, οι παγίδες είναι χρόνια δουλεμένες και επεξεργασμένες και λειτουργούν αποτελεσματικά. Εθισμός στην ύλη, στον καταναλωτισμό, στις γενετήσιες πράξεις, στη διασκέδαση, στον πλούτο, στη δόξα, στην καλοπέραση. Και επειδή αν όλος ο κόσμος περνούσε καλά, οι παγίδες αυτές θα έχαναν την αίγλη τους, ένα αναλογούν φορτίο σε βάρη, προβλήματα, αρρώστιες, βάσανα και άλλες ψυχοφθόρες καταστάσεις διανθίζει την καθημερινότητα του ανθρώπου, σε έναν διαρκή αγώνα, μέσα σε αυτό που αποκαλούμε ζωή στον υλικό κόσμο.
Οι αδύναμες ψυχές, παγιδευμένες στον ιστό της αράχνης της ύλης, απασχολούνται με τα υλικά αποκτήματα, με τον καλλωπισμό, με τα μικρά δωράκια του Μάτριξ (διακοπές, διασκέδαση, έρωτες και πάθη, καινούρια αυτοκίνητα κλπ.) και εύχονται να τα «εκατοστίσουν», ει δυνατόν να μην πεθάνουν ποτέ, για να ρουφήξουν μέχρι το μεδούλι τις ηδονές της υλικής δημιουργίας και την ποθητή καταξίωση (μέσω του επαγγέλματος, των παιδιών, των αποκτημάτων κλπ.).
Η αληθινά μεγάλη παγίδα, όμως, έχει εξυφανθεί για τις ψυχές που έχουν πνευματικές ανησυχίες και υπαρξιακές αγωνίες και επιδιώκουν τη λύτρωση.
Για αυτήν την κατηγορία των ψυχών, έχει στηθεί, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η πιο δόλια πλεκτάνη. Οι μαχητές του φωτός.
Εκατοντάδες ομάδες έχουν αναπτυχθεί που προσπαθούν να στρατολογήσουν κοινούς ανθρώπους, μπερδεμένους όσον αφορά την Αλήθεια του κόσμου, όπου ζούμε, και να τους μετατρέψουν σε μαχητές του φωτός.
Μαχητής του φωτός! Τι όμορφη φράση! Μια ψυχή που δεν έχει κοινωνήσει την Αλήθεια του Βιβλίου «Αντέχεις την Αλήθεια; Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας» και μην μπορώντας να βρει κάποια απάντηση στις υπαρξιακές της αγωνίες, πρόθυμα μπαίνει σε αυτόν τον ρόλο πιστεύοντας ότι αυτή η οδός θα την οδηγήσει στη λύτρωση και στη σωτηρία.
Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι πετά σαν την πεταλούδα, στη φλόγα της φωτιάς του δημιουργού, που θα κάψει τα φτερά της και θα την οδηγήσει στην ολοκληρωτική υποδούλωση σε έναν δρόμο που δεν οδηγεί στην έξοδο από το Μάτριξ αλλά σε μία αέναη πάλη με το «κακό», μέσα στις ενεργειακές παρυφές αυτού του κόσμου.
Αυτοί οι κοινοί άνθρωποι ουδέποτε αναρωτιούνται γιατί επιλέχθηκαν από τις ομάδες «σωτηρίας», ως μαχητές του φωτός. Το σύστημα του Μάτριξ γνωρίζει καλά τον τρόπο λειτουργίας της ανθρώπινης μηχανής και τα κοινά ελαττώματα και πάθη του μέσου ανθρώπου (εγωισμός, ματαιοδοξία, ναρκισσισμός, ανάγκη να ανήκει κανείς σε μία ομάδα κλπ.).
Και έτσι ο μέχρι χθες κοινός άνθρωπος μετατρέπεται σε πολεμιστή του φωτός, χωρίς να αμφιβάλλει γιατί επιλέχθηκε, ακόμη και εάν όλη η προγενέστερη ζωή του ήταν βουτηγμένη στην ύλη, στα πάθη, στη σάρκα, στις ηδονές, επιλέγοντας να πιστέψει ότι είναι μία εκλεκτή ψυχή, που έκανε πολύ δουλειά σε προηγούμενες ζωές και άργησε να αντιληφθεί την αποστολή της σε αυτήν τη ζωή.
Το αίσθημα μεγαλείου είναι άλλη μία κοινή ιδιότητα της ανθρώπινης μηχανής που γνωρίζουν οι διαχειριστές του Μάτριξ.
Οι ομάδες στρατολόγησης είναι ποικίλες και συνήθως οι περισσότερες επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού, κάποιες άλλες επικαλούνται τους Ολύμπιους θεούς, τους αγγέλους, τους Ελωχίμ κλπ.
Η απώτερη αποστολή που δίνεται σε αυτές τις ψυχές είναι να παλέψουν για το φως και έτσι θα σωθούν όταν, την κρίσιμη στιγμή, κατά το τέλος της υλικής δημιουργίας, θα έρθουν να τις περιμαζέψουν αστρόπλοια, σκάφη των Ολυμπίων, άλλα μεταγωγικά αντικείμενα, ή ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός με την αρπαγή των πιστών (διότι, πλέον, και η «αρπαγή των πιστών» έχει μπει στην ατζέντα αυτών των ομάδων στρατολόγησης).
Και αν μία ταλαιπωρημένη ψυχή προλάβει να αντιληφθεί έγκαιρα την παγίδα, ίσως έχει ελπίδες σωτηρίας μετέχοντας στην Αλήθεια. Αν όμως δεχθεί να γίνει δοχείο υποδοχής ενός ψυχοεισβολέα (θεάρεστου, κατά τα λεγόμενα των ομάδων στρατολόγησης), τότε χάνει οριστικά την υπόστασή της και μετατρέπεται σε μία φυλακισμένη ―εντός Μάτριξ― μπαταρία, μέχρι οριστικής εξαντλήσεως.
Ο κοινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας δεν κάνει συνήθως βασανιστικά για το εγώ του ερωτήματα. Γιατί να επιλεγώ εγώ να υποδεχθώ μέσα μου τον μέγα σπαρτιάτη βασιλέα, τον μυθικό πολεμιστή, την τάδε βασίλισσα ή μία δείνα θεότητα ή λαμπρό πνεύμα της υλικής δημιουργίας; Πόση σαγήνη προκαλεί η προοπτική μίας τέτοιας ενσωμάτωσης, ειδικά εάν η ζωή σου έως τώρα σου έχει προσφέρει ελάχιστη αναγνώριση ή αποδοχή …
Και δεν κατανοεί τα λόγια του Χριστού που παρέμειναν στα Ευαγγέλια.
[Κατά Ματθαίον 5:39]: «Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ, αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην».
Η ενσωμάτωση μίας «θεοφόρας οντότητας» μέσα στο υλικό σώμα της ταλαίπωρης ψυχής (ψυχοεισβολέας ή «walk in»), επίσης, έχει μπει στην ατζέντα κάποιων εξ αυτών των ομάδων, ως ένα «θείο δώρο» που θα σε οδηγήσει ακαριαία στη σωτηρία σου. Γιατί όπως σου λένε γλυκόφωνα, εσύ είσαι ο ψαγμένος, ο έξυπνος, ο ήρωας, ο άνθρωπος με το βαρύ πεπρωμένο που κατέβηκε στη γη με αποστολή και δεν μασάς κουτόχορτο. Τι μέγιστη τιμή που σου δόθηκε! Πόσο τυχερός είσαι!!!
Και πάλι δεν αναρωτιούνται πως γίνεται ο Ιησούς Χριστός να σου χάρισε τέτοια γρήγορη οδό σωτηρίας (shortcut), χωρίς να χρειάζεται να παλέψεις τα πάθη σου, να μπεις στην οδυνηρή διαδικασία της αυτογνωσίας, να βρεις το σημείο ισορροπίας για να σταματήσεις να τροφοδοτείς, όσο μπορείς, τις οντότητες αυτού του κόσμου.
Μαχητής του φωτός λοιπόν, για να κατατροπώσεις τις κακόβουλες και δαιμονικές δυνάμεις αυτού του κόσμου. Γιατί ο Ιησούς Χριστός χρειάζεται εσένα για να τις κατατροπώσεις. Και την ίδια ώρα μετατρέπεσαι οριστικά σε «φωτεινό σκλάβο» των θετικών δυνάμεων του άρχοντα του κόσμου τούτου.
Ο αγώνας είναι μόνο μέσα μας, οι μάχες δίνονται με την κατώτερη φύση μας και αυτό που πρέπει να κραυγάζουμε κάθε μέρα, αδιάλειπτα, είναι:
«Ναι, Κύριε, αποδέχομαι τη Θυσία Σου και ζητώ την λύτρωση της ψυχής μου».
