Γράφει η Παναγιώτα
Γράφω για μερικές κοινές σκέψεις που έχουν γεννηθεί σε πολλούς φίλους στους οποίους έχει «μιλήσει» το περιεχόμενο του βιβλίου και η παρούσα ιστοσελίδα. Ο περισσότεροι, μετά από αυτήν την μελέτη, ανακάλυψαν και ανέσυραν από μέσα τους ξεχασμένα κομμάτια αυτής της Γνώσης και είχαν μια κοινή εμπειρία. …Οι περισσότεροι αισθάνονται έτσι.
Είναι η αίσθηση που έχει κάποιος όταν βγαίνει από μια αίθουσα που έχει χορό και μουσική που δεν τον ενδιαφέρει, κι ακούει από μακριά τον απόηχο της μουσικής, σαν αδιάφορος παρατηρητής.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή μας ήταν και είναι μια ψευδαίσθηση.
Νομίζαμε ότι ακούγαμε, νομίζαμε ότι βλέπαμε, ότι μυρίζαμε, και ξαφνικά αναρωτηθήκαμε πώς γίνεται να είναι αληθινά αυτά, όταν οι αισθήσεις μας, είναι ατελέστατες!!! Ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε και ό,τι κατανοούμε, είναι μόνο το ένα μικρό κομματάκι από το τεράστιο φάσμα συχνοτήτων που εκπέμπεται από οποιαδήποτε πηγή: φωτεινή ή ηχητική.
Οι υπόλοιπες συχνότητες τις οποίες αδυνατεί ο εγκέφαλός μας να αποκωδικοποιήσει, τι είναι, τι δείχνουν;
Τα παρακάτω σχήματα τα λένε όλα.
«Τα χρώματα της ίριδας είναι άπειρα. Και όχι μόνο τα ορατά επτά (ιώδες, κυανό, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, ερυθρό). Το φυσικό μας μάτι δεν βλέπει ούτε την υπεριώδη ακτινοβολία (αυτήν δηλαδή που είναι πριν το ιώδες του ορατού μας φάσματος), αλλά ούτε την υπέρυθρη (αυτή που ακολουθεί μετά το ερυθρό).
…Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λέξη ‘φως’ για να περιγράψουν μόνο εκείνα τα κύματα που μπορούμε να δούμε, αλλά οι φυσικοί χρησιμοποιούν τον όρο γενικότερα για την περιγραφή οποιασδήποτε ορατής ή αόρατης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.» [SIMON SINGH (PhD ΜΟΡΙΑΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ –CAMBRIDGE): ‘BIG BANG’]
Κι αυτά τα ελάχιστα που βλέπουμε κι ακούμε, δεν τα ακούμε και δεν τα βλέπουμε με τα μάτια ή τα αυτιά μας. Αυτά είναι μόνο οι είσοδοι. Τα σήματα πάνε στον εγκέφαλο. Αυτός διαβάζει τα σήματα και μας κάνει και τα κατανοούμε, σαν ήχους ή σαν αντικείμενα, σαν μουσική του Μπετόβεν ή σαν άσχετες νότες, σαν αεροπλάνο ή σαν διαστημόπλοιο. Ουσιαστικά βλέπουμε κι ακούμε με τον εγκέφαλό μας.
Για ποιον λοιπόν αντικειμενικό κόσμο, μιλάμε —σαν “ορθολογιστές”— ότι γνωρίζουμε;
Σίγουρα, αν ρίξουμε μια δεύτερη ματιά σε οτιδήποτε μας ενθουσιάζει, μάλλον θα μας προβληματίσει.
Ένα ηλιοβασίλεμα, ένα λουλούδι, ένα τοπίο, είναι στην πραγματικότητα ένα σύνολο συχνοτήτων, για τις οποίες είμαστε προγραμματισμένοι από τον δημιουργό μας, να τις μεταφράζουμε σε εικόνες που μας προξενούν ευχαρίστηση ή μας δίνουν την ψευδαίσθηση της ευχαρίστησης.
«Με όρους φυσικής δεχόμαστε ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων αλλά αντιλαμβανόμαστε τα ερεθίσματα αυτά ως χρώματα. Δεχόμαστε κύματα πίεσης αλλά τα αντιλαμβανόμαστε ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό, αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά τα χρώματα οι ήχοι οι οσμές οι γεύσεις δεν υπάρχουν αφ’ εαυτών, αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο μέσα από αισθητική επεξεργασία.» [Μ. ΔΑΝΕΖΗΣ Σ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ, ‘Η ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ’]
Μάλλον οργή πρέπει να αισθανόμαστε γιατί με αυτές τις «ομορφιές» αποκοιμιέται και ξεκουράζεται ήσυχη η ψυχή μας, ότι όλα είναι τέλεια, ότι «τα πάντα εν σοφία εποίησεν», νομίζοντας ότι βλέπουμε το θαύμα της ζωής, αγνοώντας ότι υπάρχουν άλλα ανώτερα και αληθινά θαύματα. Μας έμαθαν ότι λέγεται «θαύμα της ζωής» ενώ ταυτόχρονα περιλαμβάνει την σήψη και το θάνατο.
Το ίδιο ισχύει και για τα έντονα ανεξέλεγκτα συναισθήματα π.χ. την ανθρώπινη αγάπη, ή τον έρωτα —με την κοινή τους σημασία. Και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ήταν μόνο μια ανταλλαγή ενέργειας! Μια ανάγκη για ασφάλεια, για επιβεβαίωση ή για ικανοποίηση, η οποία συνήθως χάνεται ή γίνεται απέχθεια, διότι το άλλο άτομο με το οποίο ξεκινήσαμε μια σχέση γεμάτοι προσδοκίες, δεν μας δίνει ―όπως λογικά αναμένεται― την ζητούμενη ενέργεια! …Όχι!!! Κάπου αλλού υπάρχει η Αληθινή Αγάπη και το Φως, και όχι εδώ!
Τα έντονα ανεξέλεγκτα συναισθήματα θετικά ή αρνητικά, έχουν ως μόνο σκοπό, να τρέφουν με την ενέργειά τους κάποια ενεργειακά όντα ή σκεπτομορφές.
Εμάς όμως μας αποπροσανατολίζουν και μας καθυστερούν από την επίτευξη του αληθινού μας σκοπού, που είναι να κλείσουμε τις υποθέσεις μας με την ύλη, ώστε να ολοκληρωθεί το Ανώτερο Νοητικό μας σώμα, που θα είναι ο οδηγός μας μετά τον θάνατο του υλικού μας σώματος.
«Όπως λοιπόν λέω, γνωρίζουν οι φιλομαθείς, ότι η φιλοσοφία, αφού παραλάβει την ψυχή τους, …επιχειρεί να την λυτρώσει, καταδεικνύοντας, ότι η έρευνα μέσω των ματιών, είναι γεμάτη απάτη. Επίσης, και μέσω των αυτιών και των άλλων αισθήσεων, πείθοντάς την να απομακρυνθεί από αυτές, και όσο είναι απόλυτη ανάγκη να τις χρησιμοποιεί. Η ίδια δε, να αυτοσυγκεντρώνεται και να κοιτάζει μέσα της, και να μην πιστεύει σε τίποτ’ άλλο, παρά στον εαυτό της, γιατί μόνο η καθαρή νόηση (της ψυχής αυτής καθ’ αυτής) θα μπορούσε να γνωρίσει την πραγματική ουσία των πραγμάτων». [ΠΛΑΤΩΝ ‘ΦΑΙΔΩΝ’ ―ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ, στιχ. 83α]
Ας σκεφτούμε μόνο, τις φορές που είμαστε ερωτευμένοι ή οργισμένοι με κάποιον, πόσο αυτό μας τρώει όλο το χρόνο και όλη την ενέργεια!!
Ιδίως ο έρωτας, που μας δίνει και την ψευδαίσθηση ότι βρήκαμε το νόημα της ζωής μας, ότι φτάσαμε στην υπέρβαση, ότι, ότι… αλλά που κυριολεκτικά παγιδεύει όλη μας την ενέργεια, διότι «όπου είναι η προσοχή μας εκεί είναι και η ενέργειά μας».
Ας μαζέψουμε λοιπόν καλύτερα το μυαλό μας κοιτώντας μέσα μας, αναλογιζόμενοι μόνο το σκοπό και τον προορισμό μας. Τότε χωρίς προσπάθεια θα σταματήσουμε να εμπλεκόμαστε σε έντονες αρνητικές ή θετικές καταστάσεις, και θα τείνουμε στην ισορροπία.
